10 Σεπτεμβρίου. Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας. Θλιβερή υπενθύμηση ενός τραγικού γεγονότος με συνεχείς αυξητικές τάσεις.

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”70554″ img_size=”full”][vc_column_text]

Αφήγημα

Για ένα τριαντάφυλλο…

Μία είναι ακόμα… με τίποτα δεν περνά η νύχτα… τι ηλίθιο τραγούδι… να αλλάξω σταθμό…

Τι λένε εδώ; Α, για τις γιορτές… Έρχονται τα Χριστούγεννα… κι εμένα τι με νοιάζει; Χριστούγεννα! Ίδια με πέρσι, με πρόπερσι… Θα φύγουν όλοι, θα αδειάσει η πολυκατοικία κι’ εγώ μόνος εδώ… όπως πάντα…

Πόσο καιρό αλήθεια έχω να ζήσω κάτι ευχάριστο… Να, εδώ στο Κρατικό θα το αφήσω, αθλητικά λένε, χα!… λες κι είμαι αθλητής  ή πάω στα στάδια… χα!… και τι είμαι; Σαραντάρης, τυφλός, μόνος… Σαν αγγελία συνοικεσίου ακούγεται… Βλακείες λένε εδώ… Να πάρει… Ένα σταθμό με ωραία τραγούδια δε βρίσκω απόψε… Ειδήσεις λένε πάλι;

Δύο, πήγε τώρα; Δεν περνά η ώρα… Τι σκεπτόμουν; Α, πότε πέρασα καλά τελευταία φορά… Ωραίες βυζαντινές ψαλμωδίες εδώ… Ο σταθμός της Εκκλησίας θα είναι… Ωραίοι ψαλμοί, σαν κι εκείνους το βράδυ που πήγα στη Χριστιανική Γωνιά… Τι όμορφα που πέρασα! Άκουσα στον τηλεφωνητή του Φάρου Τυφλών για την εκδήλωση και που βρήκα το κουράγιο να βγω μόνος και να πάω δεν ξέρω Άγιε Άνθιμμε, έτσι δεν σε λένε;…

Το θυμάμαι το όνομα σου καλά, άκουγα και τον συγγραφέα του βιβλίου που έλεγε το βίο σου… Εσύ –λέει- τυφλός και γύριζες στα νησιά ιεραπόστολος κι έκτιζες Εκκλησίες και Μοναστήρια, σε μια βάρκα-λέει- ήσουν όλη την ώρα… μα που το έβρισκες το κουράγιο;… κοίτα εγώ απ’ το σπίτι καλά-καλά δεν βγαίνω… μελαγχολώ, φοβάμαι Άγιε Άνθιμμε και το τώρα και το αύριο… και πονώ… πονώ για το χτες μου… Αλήθεια σου λέω … ξέρεις και… συγγνώμη που σου μιλώ έτσι αλλά από εκείνη την όμορφη βραδιά σε βλέπω έτσι σαν «φίλο» μου και ξέρεις δεν έχω και κανέναν άλλο φίλο… Ω! σταμάτησαν οι ψαλμοί, η βυζαντινή μουσική… να γυρίσω σταθμό… Α, παλιά λαϊκά, μ’ αρέσουν… Ούτε τρείς δεν πήγε ακόμα… Να πάρει… Εντάξει, λοιπόν, αφού είσαι φίλος μου… θα σου πω την αλήθεια…

Μπορεί να άκουσα <Παρουσίαση Βιβλίου για τον βίο του Αγίου Ανθίμμου> , αλλά ούτε που σε είχα ξανακούσει στη ζωή μου… Πρόφαση βρήκα την εκδήλωση… Μάζεψα το κουράγιο μου να βγω λίγο από το σπίτι… είχα ένα χρόνο και… να βγώ… κλείδωσα πίσω μου τη μιζέρια μου και τις μαύρες μου σκέψεις κι ήρθα εκεί…

Ο συγγραφέας να λέει τη ζωή σου… Χορωδία να ψέλνει τροπάρια… Πέρασα όμορφα… με συγκίνησε ο βίος σου αλλά δε σου κρύβω συγχρόνως σκεφτόμουνα: -Καλά, ήρθα… τώρα πως θα γυρίσω μεσ’ τη νύχτα μόνος στο σπίτι στην Καλλιθέα;… Και, είδες; Έκανες θαύμα εκείνο το βράδυ… άσε τους να γελούν όσοι το μάθουν πως το λέω… πως έκανες θαύμα για μένα!… Η κυρία που καθόταν δίπλα μου γύρισε και μου είπε:- Πόσο να κάνει το βιβλίο να το αγοράσω να φύγω, πριν τελειώσει η εκδήλωση; Βιάζομαι να γυρίσω στην Καλλιθέα…

Σ’ ευχαριστώ, για μένα που τόσο φοβόμουν εκείνη την ώρα έκανες ένα θαύμα… Από την  Ομόνοια που ήταν η διάλεξη, στο Σύνταγμα με τα πόδια… περίπατος για να πάρομε το τρόλεϊ για Καλλιθέα… πόσο καιρό είχα να περπατήσω με έναν άνθρωπο πλάι μου… και να κουβεντιάζει μαζί μου… και έχομε τελειώσει κι οι δυο τη Πάντειο… και είναι αρθρογράφος και είχε έρθει τυχαία στη θέση άλλου που ήταν άρρωστος να γράψει για την εκδήλωση… Κατεβήκαμε στην ίδια στάση… και της φώναξα φεύγοντας-που το βρήκα ο δειλός το κουράγιο;- τον αριθμό τηλεφώνου μου για να με πάρει, μα δεν το πίστευα ότι θα το κάνει… Ξέρεις, κι αφού είσαι Άγιος… το ξέρεις ,μου τηλεφώνησε και της είπα ότι άκουσα τα c.d με το βίο σου και κουβέντιασα για σένα μαζί της… Δεν έκανες για μένα πάλι θαύμα; Ξέρεις…. Το τηλέφωνο μου δεν χτυπάει ποτέ…

Να, πήγε τέσσερεις, εδώ παίζει τραγούδια του ’60… Μ’ αρέσουν… Και μπορεί Εσύ -Άγιος βλέπεις- τυφλός να όργωνες τα πελάγη με μια βάρκα για να διδάσκεις το Χριστιανισμό… ότι πίστευες, τέλος πάντων,… αλλά εγώ κουράστηκα… και κουράζω και σένα τώρα με την γκρίνια μου… συγγνώμη Άγιε Άνθιμμε… Θυμάσαι ,άραγε, Εσύ ποιος είπε πως όλα διορθώνονται εκτός από το θάνατο και τα γηρατειά;… Λάθος…λάθος έκανε, βάλε και τη ζωή μου… με τίποτα δεν θα δω άσπρη μέρα… Συγγνώμη σου ζητώ, αλλά πονάω πολύ…

Κοντεύει έξη;… Ωραία! Άλλη μια νύχτα πέρασε … Να γυρίσω σταθμό… τι λέει; Θα βρέξει;.. Σκασίλα μου… Έξη… Ώρα για τα χάπια μου… Να τα πιώ… Γιατί;…. Όλα ίδια θα μείνουν … Τι με νοιάζει που λένε πως θα βρέξει… Δε βγαίνω από το σπίτι κι όταν δεν βρέχει…

–Κωνσταντίνε πρόσεχε… Κωνσταντίνε κατέβα από το φράχτη… έβρεξε, θα γλιστρήσεις… Κατέβα, η τριανταφυλλιά έχει αγκάθια θα ματώσεις…

-Να σου κόψω μαμά το τριαντάφυλλο που βλέπω… ένα μόνο μπουμπούκι άνοιξε… να στο κόψω δώρο για τη γιορτή σου και θα κατέβω… είναι βρεγμένο … Αχ! Γλιστράω…

-Κωνσταντίνε… πιάσε το κάγκελο… Κωνσταντίνε… Αχ! Στα ματάκια του αίματα από αγκάθια…

Ξέρεις Άγιε Άνθιμμε… Είσαι ακόμα εδώ έτσι; Σ’ ευχαριστώ… Ξέρεις, από τότε από το ατύχημα στο χωριό στα οκτώ μου χρόνια ονειρεύομαι να δω ένα νοτισμένο από τις στάλες της βροχής τριαντάφυλλο … Η μητέρα έφυγε… Μα θέλω… Θέλω το τριαντάφυλλο … και θέλω ναι … να το δω…

Όνειρο «κλεισμένο» στην ψυχή μου… Μόνο σε σένα το λέω… Μπορώ να το δω;…

Όσιος Άνθιμμος: (1727-1789).

Τυφλός Ιεραπόστολος εκ Κεφαλληνίας.

Η μνήμη του τιμάται στις 4 Σεπτεμβρίου.

Κωνσταντίνος Μυλωνάς.

Τυφλός Πολιτικός Επιστήμονας.

Ιδανικός Αυτόχειρας…

Αυτοκτόνησε στο διαμέρισμα του τέλη του Νοέμβρη του 2006.

Τασσώ Γαΐλα

Αρθρογράφος-Ερευνήτρια[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]