Όχι μόνο να φύγουν αλλά και να μην ξανάρθουν…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”69344″ img_size=”full”][vc_column_text]Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε (προς έκπληξη φίλων και εχθρών) τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, σημαία και πάγια ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης έγινε το σύνθημα «να φύγουν, να φύγουν». Ή, αλλιώς διατυπωμένο, «όσο πιο νωρίς φύγουν, τόσο το καλύτερο για τον τόπο». Το εντυπωσιακό είναι ότι παρότι οι μήνες και πλέον τα χρόνια περνούσαν, η κομματική γραμμή δεν άλλαζε, κάτι που πραγματικά αποτελεί πατέντα στα χρονικά των πολιτικής επιστήμης και του λεγόμενου αφηγήματος.

Τι σημαίνει όμως «να φύγουν»; Η απάντηση και μόνο αποκαλύπτει πλήρως την βαθιά ρίζα αυτής της εμμονής, η οποία ξεπερνά τα καθιερωμένα της πολιτικής πρακτικής. Βλέπετε, επί δεκαετίες ολόκληρες, οι σημερινοί διεκδικητές της εξουσίας δεν είχαν απλά εθιστεί στην άσκησή της, με όλα τα φανερά και αφανή προνόμια που συνεπιφέρει, αλλά κάποια στιγμή θεώρησαν ότι αποτελεί και αποκλειστικό τους δικαίωμα. Κάτι σαν τους μονάρχες ελέω θεού. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή και ο λαός τους γύρισε την πλάτη. Και ποιο είναι άραγε σήμερα το επιχείρημά τους για να τους ψηφίσει ξανά ο λαός; Να φύγουν! Όχι το τι προτίθενται να κάνουν αν εκλεγούν αλλά να φύγουν οι άλλοι. Λογικότατη απαίτηση εφόσον πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι «οι άλλοι» τους στέρησαν τις καρέκλες οι οποίες έχουν πάνω χαραγμένα τα ονόματά τους ή εν πάση περιπτώσει τα οικόσημα.

Προς το παρόν πάντως, δεν φαίνεται να πείθουν, ούτε ακόμη τους πλέον ανικανοποίητους έως και ενάντιους στην κυβέρνηση. Καθαρά  αξιολογική κρίση αυτή, αν και δεν είναι καθόλου αμφισβητήσιμο ότι η συσπείρωση της ΝΔ έχει πιάσει ταβάνι εδώ και μήνες και παρόλα αυτά η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σύμφωνα με την πλειοψηφία των δημοσκοπήσεων, διαχειρίσιμη, αν όχι ανατρέψιμη. Το πρόβλημα βεβαίως για τον λαό και την χώρα δεν είναι αυτό, αλλά το αν η κυβέρνηση (και η κάθε κυβέρνηση) και η εκάστοτε αντιπολίτευση πράττουν το καθήκον τους και εκπληρώνουν σύμφωνα με το Σύνταγμα τον ρόλο τους.

Εκ των πραγμάτων κάτι τέτοιο είναι δύσκολο για την ΝΔ αφού εκτός της κληρονομικής αντίληψης από την οποία εμφορείται για τα δημόσια αξιώματα, τα τελευταία χρόνια έχει προσελκύσει και μία σειρά από περισσότερο έως λιγότερο εμφανώς ακροδεξιά στελέχη, με κορυφαία τον αντιπρόεδρο Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη (Μαρουδή) Βορίδη. Μπορεί κανείς να αφιερώσει σελίδες επί σελίδων για τα δύο αυτά φαινόμενα του ελληνικού πολιτικού βίου, αλλά στην πραγματικότητα αρκεί να παρακολουθήσει όσα κατά καιρούς δηλώνουν.

Να, ας πούμε, ο κουμπάρος του Λεπέν και πρώην ακτιβιστής-τσεκουροφόρος και τομεάρχης Εσωτερικών της ΝΔ Βορίδης, μίλησε πρόσφατα στο ραδιόφωνο 24/7, δηλώνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ισχυρίστηκε ακόμη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές.

Μια χαρά. Και γιατί να μην απαγορευθούν τελείως τα αριστερά κόμματα, λέω εγώ; Ούτε ΚΚΕ, ούτε ΣΥΡΙΖΑ και όλα καλά για τους φυρερίσκους του σήμερα. Μόνο μην ξεχάσουν να βάλουν μία σβάστικα ή έστω ένα φλεγόμενο πουλί-στρατιώτη στο κάσωμα της εξώπορτας της Πειραιώς, της οποία δόγμα πλέον φαίνεται να είναι όχι απλά το να φύγουν, αλλά και να μην ξανάρθουν ποτέ.

Υγ. Επί τη ευκαιρία, χαίρομαι που τουλάχιστον οι βουλευτές Ηλείας και λοιποί πολιτευτές της ΝΔ τηρούν μία τουλάχιστον πιο μετριοπαθή στάση. Ειλικρινά το εκτιμώ γιατί ομολογουμένως στην παρούσα συγκυρία δεν είναι καθόλου εύκολο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]