Στα ίδια μέρη…

Έβλεπα το μικράκι να κυλιέται στη γη και να μην ξεκολλάει με καμία δύναμη. Όλα τα μωρά χαίρονται την επαφή τους με τη φύση και ιδιαίτερα με τα στοιχεία του νερού και του χώματος, αλλά αυτό πια είχε ξετρελαθεί.

Απελευθερωμένο από την οικιακή φυλακή του διαμερίσματος, απαλλαγμένο από τοίχους και κάγκελα, γιόρταζε την επιστροφή του στην εξοχική ελευθερία με ένα μεγαλοπρεπές χωμάτινο λουτρό.

Σαν να ήταν επί μέρες δέσμιο στους ψηλούς ορόφους κάποιας πολυκατοικίας και τώρα που συνάντησε τη γη, βρήκε ξανά τη δύναμή του. «Δύναμη», σκέφτηκα, χωρίς ωστόσο εκείνη τη στιγμή να μπορώ να προσδιορίσω από πού ήρθε στα καλά καθούμενα αυτή η φαινομενικά άσχετη λέξη. Αργότερα το βράδυ, άνοιξα βιβλία και κιτάπια, αναζητώντας οποιοδήποτε στοιχείο θα μπορούσε να δώσει μία εξήγηση στον αυθόρμητο συσχετισμό. Τελικά το μυστήριο λύθηκε για ακόμη μία φορά με τη συνδρομή του διαδικτύου και τον ηλεκτρονικό ντέντεκτιβ.

Ο Ανταίος, γιος του Ποσειδώνα και της Γης, ήταν μυθικός γίγαντας με μεγάλη δύναμη και βασιλιάς της Λιβύης. «Σύμφωνα με την παράδοση ο Ανταίος προκαλούσε όποιον περνούσε από τη χώρα του να παλέψουν και πάντα νικούσε, όντας αήττητος από την επαφή του με τη Γη».

Στον μύθο, η Γη είναι μάνα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού απ’ αυτήν αντλούσε την δύναμή του, την ίδια δύναμη που αντλεί κάθε πλάσμα ως γέννημα θρέμμα της. Αυτό το ένστικτο, τη ζεστή αγκαλιά της μήτρας νιώθουν τα παιδιά και ξαπλώνουν επάνω της σα να ήταν στρώμα.

Είναι η δύναμη που τα έλκει και η εξάσκησή της που προκαλεί αυτήν την απίστευτη χαρά. Στην μυθολογία, ο Ανταίος τελικά ηττάται από την Ηρακλή, αλλά μόνο επειδή ο τελευταίος αντιλήφθηκε ποια είναι η πηγή της δύναμης του αντιπάλου του και τον σήκωσε στον αέρα˙ περίπου όπως σηκώνουν οι γονείς τα παιδιά στις πόλεις.