Ψυχές στο χιόνι
Το σκεφτόταν για αρκετή ώρα. Να πάει, να μην πάει… Τελικά όμως η ώρα πέρασε και δεν θα ήταν φρόνιμο να κατηφορίσει τόσο αργά μέσα στο κρύο. Δεν τον τρόμαζε τόσο η κατηφόρα, όσο ο Γολγοθάς της επιστροφής. Το χιόνι είχε κόψει για λίγο αλλά ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε η ανακωχή; Άλλωστε το κρύο κρατούσε για τα καλά. Στα 1200 μέτρα και με χιονιά, τα πράγματα δεν είναι αστεία. Το χειμώνα μόνο ο Θεός περνούσε από εκείνα τα μέρη, για να δει μάλλον αν αναπνέουν ακόμη οι δύο ψυχές που κρατούσαν το χωριό ή αν πάγωσε η ανάσα τους. Δύο ψυχές. Δύο γερόντια που παρά τις προτροπές και τα παρακάλια δεν έλεγαν να αφήσουν το χωριό μονάχο και έρημο. Οι μήνες αυτοί ήταν δύσκολοι και σπάνια δεχόντουσαν επισκέψεις για προμήθειες ή για να τους χαιρετήσουν. Γι’ αυτό φρόντιζαν να μην τους λείπει τίποτα και η αλήθεια είναι ότι και οι δικοί τους, όταν ερχόντουσαν το καλοκαίρι, τους έφερναν ένα σωρό πράγματα. Τα καλοκαίρια ήταν πάντοτε όμορφα στο χωριό. Από εκεί που για πολλούς μήνες δεν κυκλοφορούσε ψυχή, ξαφνικά οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή. Μέχρι και παιδιά ερχόντουσαν και περνούσαν αρκετές μέρες στο βουνό, πάντοτε ενθουσιασμένα από την ομορφιά της φύσης και την ελευθερία που τόσο απλόχερα προσφέρει, ειδικά τις καλές εποχές του χρόνου. Έτσι κάθε χρόνο οι εποχές εναλλάσσονταν και στην καρδιά τους: από τη ζεστασιά της συντροφιάς, στην παγωνιά της μοναξιάς. Τουλάχιστον είχαν ο ένας τον άλλον. Ακροβολισμένοι στις άκρες του χωριού, περνούσαν πολλές ώρες μαζί, όποια κι αν ήταν η αφορμή. Πότε τρώγοντας, πότε πίνοντας τσίπουρο, πότε παίζοντας χαρτάκι και τάβλι. Σήμερα δε θα βλεπόντουσαν αλλά γι’ αυτό υπήρχαν τα τηλέφωνα. Άλλωστε, πήγε και κοίταξε από τα παράθυρα του πάνω ορόφου και είδε την καμινάδα του συντρόφου να καπνίζει σαν τρελή. Έριξε κι αυτός ένα μεγάλο κούτσουρο μέσα στο τζάκι και πλάγιασε δίπλα στη φωτιά.
