Ψάχνοντας το φιλότιμο

«Σας υπόσχομαι ιδρώτα, δάκρυα και αίμα», έταζε ο Ουίστον Τσόρτσιλ στους συμπατριώτες του, κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και παρά ταύτα κατόρθωσε και εξύψωσε το φρόνημα τους. Οι σύγχρονοι Έλληνες συνάδελφοι του, δυστυχώς δεν του μοιάζουν ούτε στο δακτυλάκι του.

Έχοντας πάρει μόνιμο διαζύγιο με την αλήθεια και την πραγματικότητα, εμφανίζονται ως πρεσβευτές του καινούργιου, έτοιμοι να εξορίσουν στο πυρ το εξώτερον το παλιό, διεφθαρμένο και σάπιο πολιτικό σύστημα. Τάζουν στον πεινασμένο καρβέλια την ίδια ώρα που προσυπογράφουν την πλήρη εξαθλίωση του. Μπαμπόγριες που παριστάνουν τις πεπλανημένες πλην αγνές κορασίδες. Ακόμη και ο «Μαυρογιαλούρος» ωχριά ενωπιόν τους.

Καθότι ο εμβληματικός αυτός πολιτευτής, που ερμήνευσε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο «υπάρχει και φιλότιμο» ουδόλως σχετίζεται με τα μούτρα τους. Αν και γόνος τζακιού και συνεχιστής οικογενειακής παράδοσης- κάθε ομοιότητα ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή πραγματικότητα- μόλις συνειδητοποίησε τη διαπλοκή που τον περιέβαλε διέθετε την απαιτούμενη τσίπα να παραιτηθεί.

Άσε που αποδείχθηκε πέρα για πέρα διορατικός. Χάρισμα που ούτε κατά φαντασία δεν διαθέτουν οι επίδοξοι απόγονοι του. Πενήντα χρόνια ύστερα από το γύρισμα της πετυχημένης ταινίας του Ελληνικού σινεμά, η πολιτική ζωή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη…