Χειρότερα κι απ’ τους φυλακισμένους

Ανέβηκα γρήγορα τις μαρμάρινες σκάλες και στάθηκα για λίγο έξω από την πόρτα τους να πάρω μία ανάσα. Ανάμεσα στις γλάστρες του πλατύσκαλου υπήρχαν διάσπαρτα κάθε λογής παιχνίδια και μπιχλιμπίδια. Τι ωραία, να βλέπεις αυτό το πολύχρωμο χάος των παιδιών να διαταράσσει την συχνά εκνευριστική τάξη των ενηλίκων. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε ένας μπόμπιρας που μ’ έφτανε δεν μ’ έφτανε μέχρι τη μέση, αφού βέβαια εξακρίβωσε πρώτα με κάθε λεπτομέρεια την ταυτότητά μου και πήρε την άδεια του πατέρα του. Με καλωσόρισαν σ’ ένα σπίτι που κάθε γωνιά του θύμιζε οικογένεια. Μόνο που για κάποιον περίεργο λόγο δεν έβλεπα όλα τα μέλη της. Με τους γονείς συζητούσαμε και ο μικρός έπαιζε ήσυχα πάνω στο χαλί, αλλά η μεγαλύτερη κόρη του ζευγαριού ήταν άφαντη. Όταν επισήμανα την απουσία της, μου απάντησαν πως όταν διαβάζει, δε σηκώνεται ούτε για τους καλεσμένους. «Και γιατί τόση αυστηρότητα ρε παιδιά; Χάθηκε ο κόσμος να έρθει να πει μια καλησπέρα, να κάνει και ένα διάλλειμα; Να το δούμε τέλος πάντων το παιδί». Τότε οι γονείς με κοίταξαν μ’ ένα βλέμμα όλο απορία, σα να είμαι τελείως άσχετος με αυτήν την υπόθεση. Όπως αποδείχθηκε, από μόνο του το παιδί έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία και περνούσε, παρά το νεαρό της ηλικίας του, πολλές ώρες καθηλωμένο σε μία καρέκλα, μέχρι να φύγει για το φροντιστήριο και να επιστρέψει κατάκοπο στο σπίτι το βραδάκι. Μάλιστα, την παρακαλάνε να χαλαρώσει με το διάβασμα (!) ή να βρουν έναν τρόπο ώστε να έχει λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο και αρνείται. Κι όμως, εδώ έχουν φτάσει τα πράγματα. Να αρνείται ένα παιδί αυτό που αγαπά περισσότερο: το παιχνίδι και τον ελεύθερο χρόνο. Κι όλα αυτά στο βωμό ενός απόλυτα καταστροφικού ανταγωνιστικού πνεύματος και μιας πλήρως παρανοϊκής αντίληψης που θέλει τα παιδιά να ακρωτηριάζουν πρόωρα ό,τι δημιουργικό βρίσκεται μέσα τους. Μου είπαν κι άλλα πολλά, όπως π.χ. ότι στην Ισπανία η Ένωση Γονέων Δημόσιων Σχολείων έχει απευθύνει κάλεσμα για «μποϊκοτάζ στο διάβασμα στο σπίτι» αλλά και ότι σύμφωνα με έρευνα που έγινε στις Η.Π.Α., το δίωρο που δικαιούνται οι φυλακισμένοι σε μία μέση φυλακή για άσκηση και δραστηριότητες, υπερβαίνει κατά πολύ τον ελεύθερο χρόνο που έχουν τα αμερικανάκια. Έτσι ζουν σήμερα τα παιδιά στον προοδευμένο κατά τα άλλα δυτικό μας κόσμο. Χειρότερα κι από τους φυλακισμένους.