Χαρταετοί

Στα ίδια μέρη…

Βρεθήκαμε σε μία ωραιότατη πλαγιά, κάπου ημιορεινά αλλά ουσιαστικά στη μέση του πουθενά. Ολόγυρα δεν υπήρχε σπίτι ούτε για δείγμα αλλά στο σημείο που παρκάραμε βρίσκονταν χαλαρά καμιά εικοσαριά αμάξια, παραταγμένα το ένα μετά το άλλο κατά μήκος του δρόμου. Φύση, άνθρωποι και χαρταετοί έφτιαχνα μία τόσο ωραία εικόνα που ήθελες να την κρατήσεις για πάντα αποθηκευμένη σε κάποιο ασφαλές σημείο του μυαλού, όπου δεν θα κινδύνευε να τσαλαπατηθεί από άγχη και ένα σωρό βλακείες που δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να διασώζονται. Ήταν ωραία όχι μόνο αισθητικά –ανά στιγμές το σκηνικό έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής– αλλά και ως εξαίσια αποτύπωση της ζωής. Έβλεπες μπαμπάδες με τα παιδιά τους να παλεύουν να κρατήσουν στον αέρα τον χαρταετό, νεαρά ζευγάρια αγκαλιασμένα να απολαμβάνουν τον ήλιο (όποτε τον άφηναν τα σύννεφα), γυναίκες να ετοιμάζουν πικ-νικ και σκεφτόσουν ότι έτσι έπρεπε να είναι η ζωή κάθε μέρα. Δυστυχώς δεν γίνεται, αλλά έτσι έπρεπε να είναι. Ας είμαστε ευγνώμονες τουλάχιστον ως Έλληνες που μας έχει απομείνει κι αυτό, ή για να ακριβολογήσω, που δεν μας το έχουν στερήσει κι αυτό. Το αναφέρω μόνο και μόνο γιατί ως πρόταση έχει πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμη και η κατάργηση συγκεκριμένων αργιών, θυσία στον βωμό μιας ιδεατής παραγωγικότητας. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να το ζήσουμε κι αυτό. Μέχρι τότε, η Καθαρά Δευτέρα θα παραμείνει μία ξεχωριστή και σπουδαία αφορμή, ένα έθιμο που θα θυμίζει ότι τούτος ο τόπος πέρα από ιστορία, έχει και παράδοση.

Υγ. Στη σημερινή εικόνα βλέπουμε ένα έργο του Δημήτρη Μυταρά με τίτλο «Χαρταετοί», ο οποίος πρόσφατα πήρε το δρόμο για την άλλη πλευρά. Ευτυχώς άφησε κι αυτός πίσω του πάρα πολλά για να μην τον λησμονήσουμε ποτέ.