Τότε, τώρα και αύριο

«Γιατί το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες και όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Σε αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, με λιποθυμίες παιδιών από ασιτία στα σχολειά, τα εκατομμύρια των ανέργων, «η ζωή εν τάφω» στα νοσοκομεία, οι παγωμένες νύχτες και οι πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων». Ομολογουμένως ο συντάκτης του συγκεκριμένου λόγου δεν είχε ιδιαίτερα δύσκολο έργο. Τουλάχιστον στο συγκεκριμένο απόσπασμα, το μόνο που όφειλε να κάνει ήταν να απαριθμήσει με έναν ελαφρώς δραματικό τόνο τις οδυνηρές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες ενός δημοσιονομικού πλεονάσματος. Όμως αυτές οι αράδες δεν γράφτηκαν τώρα, ούτε τις απηύθυνε μόλις ο ηγέτης ενός «αντιμνημονιακού» κόμματος, κατηγορώντας τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του για το πλεόνασμα και καταστροφικές επιπτώσεις του προγράμματος λιτότητας. Ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας –ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κύριος εκφραστής της αντίστασης κατά των μνημονίων– εκείνος ο οποίος κατακεραύνωνε τότε (δικαίως) τον Σαμαρά για το δικό του, εξίσου αιματηρό πλεόνασμα. Παρότι οι δύο κυβερνήσεις (όπως και οι δύο πρωθυπουργοί) δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εξομοιωθούν, οφείλει κανείς να επισημάνει με πάσα ειλικρίνεια και τιμιότητα ότι το κοινωνικό κόστος παραμένει εξίσου δυσβάσταχτο. Υπάρχουν και σήμερα εκατομμύρια άνεργοι, υπάρχουν και σήμερα επιχειρήσεις και νοικοκυριά που καταρρέουν, τα νοσοκομεία συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία τους, οι μαθητές πεινάνε στα σχολειά (ακόμα κι αν δεν λιποθυμάνε) και οι συνταξιούχοι, παρά τον μποναμά των Χριστουγέννων, μάλλον περνάνε πιο παγωμένες νύχτες και πιο πεινασμένες μέρες σε σχέση με πριν. Γιατί; Γιατί μνημόνιο ήταν τότε, μνημόνιο είναι τώρα και δυστυχώς μνημόνιο θα είναι και αύριο. Με ΔΝΤ ή άνευ…