Το όνομα μιας Ιδέας

Δεν βαφτίστηκα ποτέ αλλά έχω όνομα. Είναι περίεργο βέβαια γιατί είμαι ένα και πολλοί μαζί. Καί άντρες, καί γυναίκες, καί παιδιά. Καί νέοι, καί γέροι. Καί ευκατάστατοι, καί φτωχοί. Παρά ταύτα, εγώ δεν είμαι ούτε αρσενικό, ούτε θηλυκό και τα χρήματα δεν με ενδιαφέρουν διόλου. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η ελευθερία των ανθρώπων. Βλέπετε, για την ελευθερία θυσιάστηκαν τόσο και τόσοι, γράφοντας συχνά το όνομά μου με το αίμα τους, με μεγάλα κόκκινα γράμματα. Αγωνίστηκαν με ζήλο γι’ αυτήν την ελευθερία και κάποιοι εξακολουθούν να αγωνίζονται ακόμα. Κάποιοι άλλοι πάλι, εξαργύρωσαν με όποιους τρόπους μπορούσαν την όποια συμμετοχή τους. Δεν είναι πολλοί, αλλά είναι αρκετοί ώστε να δράττονται της ευκαιρίας οι απανταχού κακοήθεις οι οποίοι ως μόνη επιδίωξη έχουν να χαρακτηρίζουν συλλήβδην, να παραχαράσσουν την ιστορία, να κακοποιούν μνήμες, να σπιλώνουν υπολήψεις. Και πάλι όμως το μείζον δεν είναι πώς εξελίχθηκε εκείνη η γενιά, η οποία ομολογουμένως στο σύνολο της δεν τα πήγε και άσχημα, αλλά πώς εξελίσσονται οι επόμενες. Αυτό είναι το διακύβευμα. Να μην απομακρυνθούν από κοντά μου τα νεότερα παιδιά. Να μην υποκύψουν στο ψευδές. Να μην πιστεύουν όσους επικαλούνται με ευκολία το όνομά μου αλλά να βρουν την δύναμη να το προφέρουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και για όσα πιστεύουν ότι εκπροσωπεί. Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια πάντοτε θα επικρατεί απέναντι σε όσους επιχειρούν να με βλάψουν. Αυτό είναι ένα σπάνιο προνόμιο που μόνο μία Ιδέα μπορεί να απολαμβάνει. Γιατί οι Ιδέες, όπως μας έμαθε ο Πλάτωνας, δεν κατοικούν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι άυλες, άφθαρτες, αιώνιες. Έτσι και γω. Μπορεί όλοι να λένε ότι γεννήθηκα το 74΄ και να γιορτάζουν τα γενέθλιά μου κάθε χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δε γεννήθηκα ποτέ. Προϋπήρχα και θα εξακολουθήσω να υπάρχω ό,τι κι αν συμβεί. Το όνομά μου είναι Πολυτεχνείο και θα ζήσω για πάντα.