Το Χρονογράφημα: Στο δρόμο των δακρύων
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”35008″ img_size=”full”][vc_column_text]Μια από τις μεγαλύτερες αγωνίες του ανθρώπου είναι πως θα θωρακίσει τη ζωή απέναντι στα μαύρα χτυπήματα της μοίρας, τις φυσικές καταστροφές και τις αρρώστιες.
Πως θα ενδυναμώσει το «ανοσοποιητικό» του σύστημα απέναντι στους κάθε είδους «νοσηρούς ιούς». Έτσι ήταν πάντα. Αδύναμος μπρός στα στοιχεία, πολεμούσε το κακό με δεισιδαιμονίες. Κι αν η πίστη ήταν ανέκαθεν το καταφύγιο για το «ψυχικό άλγος» το φάρμακο για όλα τα άλλα εξακολουθεί να είναι στόχος μιας αέναης αναζήτησης.
Κι ας υποστηρίζουν οι φρόνιμοι ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό μας. Ότι δεν είναι τα πράγματα που μας φοβίζουν, αλλά η γνώση και η γνώμη που σχηματίζουμε γι’ αυτά. Ίσως να έχουν δίκιο. Ίσως ποτέ δεν μάθαμε να προετοιμαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε ότι μας πονά και ότι αποδιαρθρώνει την ισορροπία του κόσμου μας. Πώς να ελέγξεις όμως κάτι που υπερβαίνει το φτωχό μας το μυαλό, όταν δεν μπορείς να κατανοήσεις ποια είναι η πηγή του.
Καταφύγουμε έτσι στο χρόνο- μόνη ελπίδα λύτρωσης- τον μεγάλο γιατρό που μπορεί όλα να τα γιατρεύει. Με μια πάντα προϋπόθεση. Ότι μετουσιώνουμε τον πόνο σε σοφία και πολύτιμη πείρα για τον χρόνο που απομένει.
Γι’ αυτό η «ζωή μετά» δεν είναι ποτέ η ίδια.
Όπως δεν μπορεί να είναι ίδια, για τους ζωντανούς- νεκρούς που άφησαν πίσω τους οι φωτιές στην Αρτέμιδα. Γιατί εδώ ο λυτρωτής χρόνος σταμάτησε να κυλά. Πάγωσε, όπως παγωμένες παραμένουν οι μνήμες αυτών που χάθηκαν άδικα. Όπως παγωμένες παραμένουν οι ψυχές αυτών που έμειναν πίσω. Μέχρις ότου το ρολόι της φύσης, αρχίσει πάλι να χτυπά. Και εμείς- μέχρι τότε- δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να σεβόμαστε τον πόνο τους και τους νεκρούς τους.
Καταθέτοντας σεμνά ένα λουλούδι στο δρόμο των δακρύων τους…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
