Το Χρονογράφημα: Περί «δαιμονίων»
Τρακόσια συναπτά και αλλοπρόσαλλα «σχολιανά του Δικαιόπολις», που προσπαθούν μάταια να χρωματίσουν με χιούμορ τον κακό μας τον καιρό, συμπληρώθηκαν αυτή την εβδομάδα.
Ένα χρόνο τώρα, στύβω νυχθημερόν τη γκλάβα μου, μπας και αντλήσω εύθυμες όψεις από την μαύρη και άραχνη δημόσια ζωή. Δεν έχω παράπονο. Διότι οι εθνοσωτήρες μας μπορεί να κατάντησαν τη χώρα και τους πολίτες για κλάματα, οι ίδιοι ωστόσο αποδεικνύονται συχνά για γέλια.
Όμως το τελευταίο διάστημα έχω αρχίσει ν’ ανησυχώ καθώς οι καθ ύλην αρμόδιοι αστέρες συν- επικουρούμενοι από τους θεσμούς, το πάνε φιρί- φιρί να μας βγάλουν μια ώρα αρχύτερα στη σύνταξη, την οποία προηγουμένως έχουν φροντίσει να μειώσουν στο δεν πάει άλλο.
Μιλώ για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που στερούν από τον επαρχιακό τύπο το κατοχυρωμένο δικαίωμα να δημοσιεύουν τις διακηρύξεις έργων του δημοσίου συμβάλλοντας έτσι στη μέγιστη δημοσιότητα και φυσικά στην επιβεβλημένη και πολυπαθούσα διαφάνεια. Κι αυτό παρότι ουδέν κόστος προκύπτει για τον κρατικό κορβανά αφού ως γνωστόν τα «κηρύκεια» είναι υποχρέωση που βαρύνει τους εκάστοτε μειοδότες.
Φυσικά είναι αστείος ο ισχυρισμός περί επιβάρυνσης των έργων όταν το κόστος της «δημοσιότητας» δεν ξεπερνά μερικά 100 ευρα για έργα πολλών δεκάδων, εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ.
Γνωρίζαμε μέχρι τώρα ότι το δημόσιο διαθέτει γρανάζια και πλοκάμια που συνθλίβουν παν τι υγιές. Εσχάτως κατά τα φαινόμενα απέκτησε και τον «δαίμονα της τυπογραφίας» οιονεί συνάδελφο του παλιού γνωστού «δαίμονα του τυπογραφείου»…
