Το Χρονογράφημα: Οι «αμαρτωλοί» του κ. Σόιμπλε

Η ιστορία της Ευρώπης αλλά και η σημερινή της εικόνα βρίσκονται- έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε- σε άμεση συνάρτηση με μια μακραίωνη διαδικασία που έχει τις απαρχές της στις ελληνικές πόλεις- κράτη. Τότε, προ Χριστού και προ χριστιανισμού, η λέξη «αμαρτία» υπήρχε μεν, σήμαινε όμως την απομάκρυνση από τον στόχο σου.

Τα χρόνια πέρασαν, ήρθαν οι βάρβαροι (Γότθοι, Βησιγότθοι και λοιπά γερμανικά φύλα) και μπήκαμε στον Μεσαίωνα. Τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη ξεχάστηκαν και μαζί τους το ρωμαϊκό δίκαιο και η αστική συμπεριφορά.

Σύμφωνα με την νέα κοινωνική ιεραρχία, υπήρχαν αυτοί που πολεμούσαν (οι ιππότες) αυτοί που προσεύχονταν (οι παπάδες) και αυτοί που δούλευαν. Οι τελευταίοι θεωρούνταν πολίτες κατώτερης κατηγορίας και οι μόνοι… ρέποντες στην αμαρτία. Οι θεσμοί του ρωμαϊκού δικαίου, η υποταγή του ατόμου στο σύνολο και η κρατική μέριμνα δεν είχαν καμία απήχηση. Τότε έσφαλες σήμαινε δεν δούλεψες αρκετά. Δεν δούλεψες αρκετά σήμαινε αμάρτησες. Αμάρτησες σήμαινε πας κατευθείαν στη κόλαση.

Πηδώντας κάμποσους αιώνες, φθάνουμε στο σήμερα, χωρίς ωστόσο τα πράγματα να έχουν αλλάξει κατ’ ουσία.

Στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία «αναμάρτητος» είναι αυτός που τοποθετεί το οικονομικό συμφέρον πάνω από οτιδήποτε άλλο. Πλέον η λέξη «βάρβαρος», έγινε συνώνυμο του προοδευτικού και η λέξη «αμαρτία» χαρακτηρίζει όποιον δεν υιοθετεί το παγκοσμιοποιημένο πρότυπο διαβίωσης.

Όπως χαρακτηρίζει τα αιτήματα για μια πιο δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη των «αμαρτωλών» Ελλήνων.