Το Χρονογράφημα: Η «οδός της σωτηρίας»

Στα επτά συναπτά έτη των μνημονίων, τη δεύτερη αποφράδα επταετία μετά τη χουντική, αναζητήσαμε δυο και τρεις την «οδό της σωτηρίας».

Από το κουτί της Πανδώρας όμως όλα αυτά τα χρόνια- ξεχύθηκαν όλα τα δεινά, αλλά όταν σκύψαμε να κοιτάξουμε τον πάτο η ελπίδα δεν ήταν εκεί.

Το βεβαιώνουν οδυνηρά οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες των νέων- αυτών που αποκαλούμε ελπίδα του έθνους- που φεύγουν τρέχοντας στα ανθρωποπαζάρια της δύσης κυνηγώντας ένα όποιο αμφίβολο μέλλον. Και ακόμα χειρότερα το διαβάζεις στα μάτια των πολλών που μένουν γιατί δεν μπορούν ή δεν θέλουν ακόμα να δραπετεύσουν.

Ίσως κάποιοι που έχρισαν εαυτούς «σωτήρες» να πιστεύουν διαλαλώντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο επώδυνο μεν αλλά αναγκαίο και σωστό δρόμο, θεμελιώνουν κάποιας μορφής ελπίδα.

Ας το πουν αυτό στους ανθρώπους με τα σφιγμένα χείλη και τα σβησμένα μάτια. Που όταν ακούν για «αναδιαρθρώσεις» και «μεταρρυθμίσεις» κατανοούν πολύ καλά πως τους μιλούν για απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση του αφορολόγητου και πλείστα άλλα που οι εταίροι μας εντέλλονται.

Όμως αυτό που έχει ανάγκη αυτή η ταλαίπωρη κοινωνία είναι μια ελπίδα που να κοιτά τον ουρανό και ταυτόχρονα να είναι ριζωμένη στη γη της σκληρής πραγματικότητας. Που να τρέφεται από το όνειρο αλλά να έχει, όπως έλεγε ο Λόρκα «πόδια από μολύβι».

Για να μην τη δει να γκρεμίζεται ξανά…