Το σχολείο του μέλλοντος μας…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”29474″ img_size=”full”][vc_column_text]Παιδεία λένε, είναι ότι σου μένει όταν πια δεν θυμάσαι σχεδόν τίποτα απ’ όσα διδάχτηκες στο σχολείο.
Αποτελούσε μάλιστα στα παλιά χρόνια- έτσι λένε- τη σημαντικότερη επένδυση για το μέλλον της χώρας. Τότε που οι μαθητές πίστευαν ακόμα ότι στους γονείς τους οφείλουν το ζην και στους δασκάλους τους το ευ ζην. Ωραίες αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαίς.
Με τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις, στον ελαχίστης πλέον χωρητικότητας «σκληρό του δίσκο» θα προσέρχεται στην αίθουσα διδασκαλίας ο δάσκαλος του μέλλοντος. Όπου η μετάδοση της γνώσης θα συντελείται σε χώρους που θα θυμίζουν μάλλον οίκον ευγηρίας και παιδικής χαράς αντάμα. Με τους διδάσκοντες- γερτές από τον χρόνο φιγούρες- να δείχνουν ο ένας στον άλλο δεκάδες κόλλες και να τις συγκρίνουν με σχολαστικότητα. Κι αν νομίζεται ότι πρόκειται για διαγωνίσματα που θα πιστοποιούν την πρόοδο των μαθητών, κάνετε μέγα λάθος.
Βαδίζοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής τους, οι εκπαιδευτικοί απέκτησαν μοιραία τη συνήθεια να μοιράζονται μεταξύ τους τις μετρήσεις του προστάτη, του σακχάρου, του ουρικού οξέως και τόσων άλλων επιβαρυντικών για την υγεία τους και την ηλικία τους παραγόντων. Και επειδή η βαρηκοΐα του φιλόλογου και ο καταρράκτης του μαθηματικού θα αποτελούν εμπόδιο στη πλήρη αντίληψη της προόδου των μαθητών- για να μην τους αδικήσουν- θα πέφτουν τα άριστα βροχή.
Βλέπετε από το 2010 ελάχιστες προσλήψεις θα έχουν γίνει κι’ αυτές από τη λίστα των εναπομεινάντων στη ζωή αναπληρωτών…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
