Το σταυροδρόμι

Τα σταυροδρόμια προκαλούν ανέκαθεν άγχος και ανησυχία. Ο τόπος ανοίγει ξαφνικά μπροστά σου και είναι εύκολο πολύ να χάσεις τον προσανατολισμό σου. Οι άνθρωποι παλιά ταύτιζαν τα σταυροδρόμια με τόπους όπου ενεδρεύουν επικίνδυνες δυνάμεις, έτοιμες να επιτεθούν και να βλάψουν τους απρόσεκτους.

Η απλωσιά στα σταυροδρόμια, λένε πάλι, τα κάνει ευάλωτα στους αέρηδες, ιδίως στους βοριάδες. Σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι καθώς φαίνεται βγήκαμε έξι χρόνια τώρα και οι Ευρωπαίοι Αίολοι βρήκαν την ευκαιρία να αμολήσουν τους βοριάδες της κοινωνικής εξαθλίωσης. Ζητούν τα πάντα. Φόρους, περικοπές, απολύσεις, κόκκινα δάνεια. Όλα γραμμένα και υπογεγραμμένα υπό τον τίτλο «μνημόνια». Και ο κόσμος χαμένος και νιώθοντας τον παγωμένο βοριά στο σβέρκο του, αναζήτησε σανίδα σωτηρίας. Όχι σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας, αλλά σ’ αυτούς που του ’ταξαν πως θα τα πολεμήσουν. Όχι γιατί πίστευε ότι θα ξαναγύριζε στην παλιά του ευημερία. Τη σιγουριά ήθελε πως θα δοθεί η μάχη να σταματήσει το κακό. Την προσδοκία είχε πως από δω και εμπρός θα υπήρχε συνέπεια και σοβαρότητα. Είναι αρκετοί ακόμα εκείνοι που θεωρούν ότι τούτη η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει και θυμώνουν όταν ακούνε άστοχες δηλώσεις και κυρίως όταν εκδηλώνονται φαινόμενα αλαζονείας. Φοβούνται γιατί γνωρίζουν καλά πως η εξουσία είναι δύναμη διαβρωτική. Ύστερα το ότι είσαι αριστερός δεν τεκμηριώνεται με βεβαιώσεις κομματικές ή με συμμετοχή σε καθοδηγητικά όργανα. Είναι τρόπος ζωής και οι πολίτες νιώθουν απροστάτευτοι και απογοητευμένοι όταν βλέπουν πως και αυτοί που διοικούν σήμερα έχουν αποξενωθεί και έχουν χάσει την επαφή τους με αυτό που συμβαίνει.

Μπορεί ο ισοπεδωτικός κοινωνικός βοριάς να έφερε στα πράγματα ετούτη την κυβέρνηση. Όμως συνεχίζει να φυσάει παγωμένα κι αυτό δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη…»