Το σκαλοπάτι πριν την ελληνική φαβέλα
Στα ίδια μέρη…
Όταν γίνεται ένας πολύ μεγάλος σεισμός, ποτέ τα θύματα δεν σταματούν την πρώτη μέρα του χτυπήματος. Αντίθετα, ανάμεσα στα συντρίμμια εξακολουθούν να βρίσκονται άνθρωποι εγκλωβισμένοι, πλακωμένοι από το βάρος της καταστροφής.
Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατηθούν στη ζωή, μήπως τους βγάλει κάποιος ή μήπως καταφέρουν να συρθούν μονάχοι τους έξω. Σε ένα θαύμα ελπίζουν δηλαδή και μερικές φορές καταφέρνουν όντως να βρεθούν έξω στο φως, αλλά τις περισσότερες ξεψυχούν περιμένοντας στο σκοτάδι. Αν μάλιστα οι σεισμοί και οι μετασεισμοί είναι συνεχείς, τότε οποιαδήποτε διάσωση είναι απίθανη.
Αυτό είναι το τοπίο των τελευταίων χρόνων. Μία χώρα γεμάτη χαλάσματα από την παρατεταμένη ύφεση και την σκληρή πολιτική της λιτότητας. Μέχρι σήμερα η κρίση έχει κατεδαφίσει σχεδόν τα πάντα: επιχειρήσεις, κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές, νοικοκυριά, εργασιακά δικαιώματα, συντάξεις. Και μέχρι σήμερα αντιλαμβανόμασταν την έννοια της κατεδάφισης με την μεταφορική έννοια.
Αυτό άλλαξε με το ρεπορτάζ της «Πρωινής» για την τριμελή οικογένεια, η οποία ζει κυριολεκτικά στα χαλάσματα, χωρίς ρεύμα και άλλες στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Δεν είναι η πρώτη περίπτωση αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα είναι και η τελευταία.
Επίσης, αν τα πράγματα συνεχίσουν ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση, τότε το χαμόσπιτο έξω από την Ανδραβίδα δε θα είναι η εξαίρεση στον ηλειακό κάμπο αλλά ο νέος κανόνας για πλατιά τμήματα του πληθυσμού σε ολόκληρη την επικράτεια. Σκεφτείτε ένα είδος ελληνικής φαβέλας ή τρώγλη, αν προτιμάτε, τη μια δίπλα στην άλλη.
Άθλιες παραγκουπόλεις όπου θα αυτοεξορίζονται όσες οικογένειες δεν άντεξαν να πληρώνουν ενοίκιο, ρεύμα, ΕΝΦΙΑ, φόρους και κατέφυγαν στην ύστατη λύση. Φαντάζει ακραίο ως σενάριο αλλά είναι όντως τόσο δύσκολο να το φανταστεί κανείς; Μπορεί να εγγυηθεί ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα πολλαπλασιαστούν οι περιπτώσεις οικογενειών που θα βρεθούν στον δρόμο;
Κανένας δεν θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι σήμερα η απόσταση από ένα ασφαλές σπιτικό μέχρι το πεζοδρόμιο είναι μικρή˙ πολύ μικρή. Όσο ένα σκαλοπάτι…
