Το ραντεβού με την Ιστορία

Σε πρόσφατη συνέντευξη, ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς ερωτώμενος «τι είναι αριστερός» απάντησε. Είναι αυτός που «ενδιαφέρεται αρχικά για ολόκληρο τον κόσμο, ύστερα ενδιαφέρεται για την πατρίδα του, ύστερα για την οικογένεια του και στο τέλος για τον εαυτό του. Ο εαυτός του είναι τελευταίος».

Υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλοί ρομαντικοί που πιστεύουν ότι αυτήν ακριβώς τη διαδρομή προσπάθησε να ακολουθήσει πιστά ο ΣΥΡΙΖΑ στα δυο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας. Όμως ακόμα κι αν είναι έτσι, έχει ιστορικά αποδειχθεί περίτρανα ότι όταν πρόκειται για τη διακυβέρνηση μιας χώρας οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.

Η έλλειψη επαρκούς προετοιμασίας, όταν μάλιστα συνοδεύεται από απειρία στη διαχείριση της εξουσίας, η άγνοια βασικών κανόνων λειτουργίας του νεοφιλελευθερισμού που ζει και βασιλεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και η αφέλεια να πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τον κόσμο δικαιότερο και πιο ανθρώπινο χωρίς πρώτα τη μεγάλη ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών είναι λάθη ανεπίτρεπτα.

Αυτό όμως που κάνει τα δίχρονα γενέθλια της κυβέρνησης πιο μελαγχολικά είναι το γεγονός ότι οι πολίτες δεν βλέπουν ούτε εκείνες τις αλλαγές που θα μπορούσαν να υπάρξουν ακόμη και μέσα στο στενό κορσέ των μνημονίων. Και σαν να μην έφθανε ότι οι περισσότερες από τις προεκλογικές της υποσχέσεις δεν εκπληρώθηκαν, υποχρεώθηκε να πάρει μέτρα όμοια με αυτά που με σφοδρότητα κατήγγειλε ως αντιπολίτευση.

Μετά από εφτά χρόνια συνεχούς λιτότητας, απίστευτα σκληρών και απάνθρωπων μέτρων που έχουνε εξαθλιώσει τους πολίτες, είναι φυσικό να υπάρχει κόπωση και κοινωνική απογοήτευση. Αν δεν αλλάξει το κλίμα της οικονομικής αβεβαιότητας, αν δεν υπάρξει φροντίδα να εξαλειφθούν οι στρατιές των ανέργων, αν δεν υπάρξει βελτίωση της ζωής των πολιτών, αν δεν εξασφαλιστεί ορατό μέλλον για τη νέα γενιά, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του θα έχουν χάσει οριστικά το ραντεβού τους με την Ιστορία. Γιατί για την Αριστερά η εξουσία για την εξουσία δεν έχει απολύτως κανένα νόημα…