Το ποτήρι της ζωής
Η αλήθεια είναι, ότι οι δυσκολίες που συναντάμε στην πορεία τη ζωή μας, μάλλον είναι περισσότερες από τις χαρές ή τουλάχιστον αυτές μένουν χαραγμένες μέσα μας όση προσπάθεια και να κάνουμε για να τις ξεχάσουμε. Και είναι αλήθεια, ότι πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα που βλέπουμε, κανείς δεν γνωρίζει «τι σταυρό κουβαλούν».
Και σε αυτό θέλω να σταθώ. Σε όλους εκείνους, που αντιμετωπίζουν τη ζωή με αισιοδοξία όσα χτυπήματα και αν έχουν δεχτεί. Που δεν μιζεριάζουν με το «τίποτα» και που προχωρούν αγκαλιά με τα δύσκολα, παλεύοντας αθόρυβα για «καλύτερες μέρες»…
Άνθρωποι που δεν ξεχνούν, πως η ζωή είναι δώρο όπως και η ίδια τους η αναπνοή και οι στιγμές που τους χαρίζονται μοναδικές. Και αν και υπάρχουν στιγμές, που ακόμα και αυτοί, πρόσκαιρα το ξεχνούν, βρίσκουν το μαγικό τρόπο να το υπενθυμίσουν στον εαυτό τους.
Συνεχίζουν να κουβαλούν στις πλάτες τους το φορτίο, σηκώνουν ανάστημα στο ίδιο τους το «εγώ», και όταν ξαποσταίνουν σε μιαν άκρη για να πετάξουν από πάνω τους, ένα βαθύ αναστεναγμό, εκκινούν ξανά με μοναδικό στόχο, όχι να κερδίσουν, αλλά να τα καταφέρουν.
Είναι αυτοί, που βλέπουν το ποτήρι της ζωής μισογεμάτο και που αντλούν δύναμη από μια λέξη, μια εικόνα, οτιδήποτε. Γιατί απλά, αυτό είναι το μέλημα τους. Να προχωρούν μπροστά, με χαμόγελο και ποιος ξέρει, ίσως τελικά η ζωή τους το ανταποδώσει…
