Όσο τα παιδιά είναι μικρά είναι εύκολο για τους γονείς να τα μεγαλώσουν ελέγχοντας το περιβάλλον τους, παρέχοντας ασφάλεια και επεμβαίνοντας κάθε φορά που κρίνουν απαραίτητο.

Τι γίνεται όμως όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται και έρχεται η ώρα να φύγουν;

Αν παρατηρήσουμε την μέση ελληνική οικογένεια θα διαπιστώσουμε μια απίστευτα μεγάλη δυσκολία αυτονόμησης. Και τη δυσκολία αυτή δεν την νοιώθουν μόνο οι γονείς αλλά και τα ίδια τα παιδιά.

Είναι πολύ σύνηθες το φαινόμενο των «ενήλικων παιδιών» που συμβιώνουν με τους γονείς τους όσο και αν η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων αποτελεί μια πρώτης τάξεως δικαιολογία.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους «δια βίου ιδιοκτησία». Μέσω της φροντίδας και της «θυσίας» να τα μεγαλώσουν τους ασκούν πλήρη έλεγχο και αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν.

Όμως όσο τα παιδιά δεν αφήνονται να πάρουν τα ρίσκα τους, να κάνουν και να μάθουν από τα λάθη τους, και ζουν σ’ ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, τότε απλά σταματούν να μεγαλώνουν.

Νοιώθουν απόλυτα εξαρτημένα, ανεπαρκή να τα βγάλουν πέρα μόνα τους και η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους υποκαθίσταται από την εμπιστοσύνη των γονιών.

Η «δεμένη» ελληνική οικογένεια ορθώς θεωρείται σημαντικός θεσμός και λειτουργεί ως ασπίδα ασφαλείας για τα μέλη της. Ιδιαίτερα στις δύσκολες εποχές που ζούμε.

Όμως το κράτημα από το χέρι στα πρώτα βήματα πρέπει να γίνει σπρώξιμο στην ελευθερία όταν έρχεται η ώρα.

Έτσι και οι γονείς θα χαίρονται όταν θα τα βλέπουν να πετούν ψηλά με τα δικά τους φτερά, και αυτά θα επιστρέφουν με την καρδιά τους όταν θα αισθάνονται την

ανάγκη…