Το κατά Λιαντίνη ευαγγέλιο
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”37748″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (κατά κόσμον Δημήτριος Νικολακάκος), υπήρξε μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στον χώρο της διανόησης. Οι μυστηριώδεις συνθήκες του θανάτου του που παραμένουν αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα, ενίσχυσαν απλώς τον αινιγματικό χαρακτήρα της σκέψης όσο και της συνολικής παρουσίας του στην πνευματική ζωή του τόπου.
Ο ρόλος του αναπληρωτή καθηγητή διόλου περιγράφει το πολυσχιδές μίας εν πολλοίς νιτσεϊκής προσωπικότητας, η οποία εκτός της κατεξοχήν φιλοσοφικής παραγωγής, αποτολμούσε συχνά την εξερεύνηση της ποίησης, της μετάφρασης, της παιδαγωγικής και τελικά της ίδιας της ζωής ως την μεγαλύτερη και συναρπαστικότερη περιπέτεια που δύναται να βιώσει το ανθρώπινο ον.
Όπως όλα τα μεγάλα πνεύματα που είχαν κάτι –σε ορισμένες περιπτώσεις και κάτι παραπάνω– να πουν, η συστηματική μελέτη του έργου του καθώς του οπτικοακουστικού υλικού που διασώζεται από διάφορες διαλέξεις του, είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να μπορέσει να διαβάσει κανείς το ευαγγέλιο του.
Παρά ταύτα, οι περισσότεροι οι οποίοι έχουν γνώση τουλάχιστον της σπουδαιότητάς του και αντιλαμβάνονται ότι κάποτε έζησε εδώ ένας Λιαντίνης, μένουν περισσότερο στον μύθο παρά στην ουσία των γραπτών και λεγομένων του.
Χαίρονται πρόσκαιρα με την επαναλαμβανόμενη ανακάλυψη ενός προορισμού, δίχως τις περισσότερες φορές να μπαίνουν στον κόπο να διαβούν το μονοπάτι της γνώσης, ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σελιδένια σκαλοπάτια της.
Έτσι, αρκούνται στις υπενθυμίσεις μιας ολόκληρης ζωής, περίπου όπως είχε περιγράψει και ο ίδιος ο Λιαντίνης τη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με το περιβάλλον του. Δουλεύεις, έλεγε, όλο τον χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα ζεις για τις λίγες μέρες που θα περάσεις πάνω σε ένα κατάλευκο όρος τον χειμώνα και για τις άλλες τόσες που θα βρεθείς στην αγκαλιά της θάλασσας το καλοκαίρι.
Μάλλον το θυμήθηκα επειδή το καλοκαίρι έφυγε νωρίς και ακόμη νωρίτερα έφυγαν οι λίγες στιγμές ανάπαυλας, κοντά στη φύση˙ και το λευκό το χιόνι στα βουνά είναι μακριά. Τόσο μακριά που σχεδόν μοιάζει με όνειρο απάτητο και απατηλό συνάμα.
Πάλι καλά που η πρόσβαση στη βιβλιοθήκη είναι κατά τι ευκολότερη, και τα ευαγγέλια πάντοτε πρόθυμα να σε μυήσουν στα μυστικά τους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
