Δεν πιστεύω στα θαύματα. Μόνο στη θεϊκή δύναμη των ανθρώπων να τα πραγματοποιούν. Και εκεί νομίζω ότι βρίσκεται μεγάλο μέρος της αξίας και της αξιοσύνης στη ζωή: Να μπορείς να εκτιμήσεις ή και να αγαπήσεις το πιστεύω του άλλου, ακόμη κι αν δεν το έχεις υιοθετήσει, ούτε πρόκειται να το υιοθετήσεις ποτέ. Είναι η μαγεία της ζωής, που θα έλεγε και ο μέγας μάγος της λογοτεχνίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο οποίος συμπτωματικά είχε «γενέθλια» πριν λίγες μέρες.

Σκεφτόμουν το περιστατικό με το μπουκάλι που ξεβράστηκε στην παραλία του Παλουκίου και το σπουδαίο μήνυμα που κουβαλούσε μέσα του˙ το ζευγάρι που περπατούσε στην ακροθαλασσιά και το είδε, όπως και την τόσο όμορφα ανθρώπινη πράξη του να το ξαναβάλει στον ίσιο δρόμο, προκειμένου να φτάσει στον προορισμό του. Σκεφτόμουν επίσης το άλλο ζευγάρι, εκείνο στο οποίο απευθυνόταν η ευχή και η προσπαθεια που έκανε να αποκτήσει ένα παιδάκι. Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πιο ιερό, πιο αγαθό σκοπό απ’ αυτόν. Κυρίως όμως σκεφτόμουν αυτόν ή αυτήν που εναπόθεσε τόσο δυνατά τις σκέψεις του σε αυτόν τον σκοπό: «Σε παρακαλώ μέσα από την ψυχή μου να βοηθήσεις τ’ αδέλφια μου Αθανασία και Λυκούργο να αποκτήσουν ένα γερό παιδάκι. Σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου». Τόσο πολύ ήθελε να τους βοηθήσει που έκανε αυτήν την τόσο απλή αλλά και τόσο παράξενη αν το σκεφτεί κανείς κίνηση. Έκλεισε την ευχή ή καλύτερα την προσευχή σε ένα μπουκάλι, κι ύστερα το άφησε να πορευτεί στον χώρο και στον χρόνο, με την ελπίδα ότι θα κατέληγε στον προορισμό του. Όμως καθόλου δεν πειράζει που ο αέρας και το κύμα το έσπρωξαν σ’ άλλο μονοπάτι, γιατί ο πραγματικός προορισμός δεν ήταν η Σύμη, ούτε ο άγιος. Προορισμός ήταν το μαιευτήριο, και η μουσική που ακούγεται εκεί μέσα είναι το δίχως άλλο θεία. Δεν είναι θαύμα;