Τι στο διάολο θέλουν επιτέλους;

Είναι να αναρωτιέται κανείς τι επιδιώκουν οι δύο γάιδαροι -Σόιμπλε και ΔΝΤ- που υποτίθεται ότι τσακώνονται στον αχυρώνα της Ελλάδας. Πιστεύουν αλήθεια ότι μπορεί η κυβέρνηση να αποδεχθεί τα νέα αδιανόητα μέτρα και τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που θα δεσμεύουν μια χώρα τσακισμένη από εφτά χρόνια ύφεσης σε άγρια λιτότητα για δέκα τουλάχιστον χρόνια ακόμα; Ή ότι μπορεί να νομοθετήσει νέες περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου ώστε να πληρώνουν φόρο ακόμα και οι δικαιούχοι του επιδόματος ανεργίας; Είναι γεγονός ότι η ελληνική πλευρά «ξεπέρασε εαυτόν» προκειμένου να προχωρήσει η συμφωνία του καλοκαιριού του 2015, εφαρμόζοντας κατά γράμμα νέο και παλιά μνημόνια. Κάτι άλλωστε που αναγνώρισαν μετά επαίνων τόσο οι θεσμοί των Βρυξελλών όσο και η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Προς τι λοιπόν οι συνεχείς τρικλοποδιές από την πλευρά του Βερολίνου και του ΔΝΤ.

Τα μόνα λογικά (;) συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ή πρεσβεύουν ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του προσέφερε τις «καλές του υπηρεσίες» και δεν τους είναι χρήσιμος πλέον, ή ότι ανεξάρτητα από τις προσπάθειες και τις θυσίες των Ελλήνων ο στόχος παραμένει πάντα ένας. Μέσω των συνεχών πιέσεων για νέα απάνθρωπα μέτρα να αποφασίσουμε επιτέλους να τους «αδειάσουμε τη γωνιά»…