Τη φτύνω την γειτονιά σας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”61758″ img_size=”full”][vc_column_text]Με τα τέρατα δεν βρίσκεις άκρη. Στα τέρατα δεν υπάρχει λογική. Υπάρχει μόνο κτηνωδία και αποτροπιασμός. Με τα τέρατα δεν μπορείς να συνδιαλλαγείς, δεν μπορείς να δείξεις συμπόνια ή κατανόηση. Αναρωτιέμαι, υπάρχει δικηγόρος που θα παραστεί να υπερασπιστεί καθ’ οιοδήποτε τρόπο αυτά τα ανθρώπινα σκουπίδια; Υπάρχει κάποιος που θα δεχτεί να καθίσει σε αυτή τη θέση; Θα εκπροσωπήσει έστω και για το γράμμα του νόμου τους γονείς-βιαστές της Λέρου;

Δύο πράγματα δεν θα εξαντληθούν ποτέ όσο υπάρχει ανθρώπινο είδος: η αγάπη και η φρίκη. Κι αν το πρώτο είναι αυτό που ομορφαίνει την ζωή και αξιώνει τους ανθρώπους, το τελευταίο είναι εκείνο που ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν. Ήταν τόσο πραγματική κι όμως τόσο αδιανόητη η έννοια του τραγικού, που ακόμη και ένας εξελιγμένος νους όπως εκείνος του αρχαίου Έλληνα αδυνατούσε να την διανοηθεί κι έτσι αναγκάστηκε να κάνει τέχνη για να αυτολυτρωθεί από τους βαθύτερους πόνους και τις ειδεχθέστερες φρίκες της ζωής. Όποιος αμφιβάλλει, ας ρωτήσει τον Οιδίποδα και σίγουρα θα λάβει την απάντηση που του πρέπει…

Το μεγάλο ζήτημα που προκύπτει για εμάς, εδώ στο σήμερα, δεν είναι η ύπαρξη και η δράση των ανθρώπινων σκουπιδιών αλλά η ανοχή και η αδιαφορία. Αυτές είναι οι μεγαλύτερες πληγές της ανθρωπότητας, όποια κατάσταση κι αν εξετάσεις: Ανοχή και αδιαφορία. Και ακόμη χειρότερα, η εγκληματική ανοχή και η εγκληματική αδιαφορία. Αν δεις έναν φόνο και δεν τον καταγγείλεις είσαι συνένοχος. Αν δεις δύο, είσαι διπλά συνένοχος. Κι αν βλέπεις κάθε μέρα φόνους και δεν κάνεις το παραμικρό γι’ αυτό είσαι κατά συρροήν ένοχος.

Η γειτονιά ήξερε, λέει, τι γινόταν εδώ και χρόνια, αλλά δεν μιλούσε φοβούμενη την αντίδραση του πατέρα. Ο δήμαρχος της Λέρου, βγήκε κι αυτός κατόπιν δημοσιοποίησης να κατακεραυνώσει τους φανερούς και αφανείς υπαίτιους. Και μέσα σε όλα, να και το Χαμόγελο του Παιδιού, που ακριβώς επειδή έχει βοηθήσει και διασώσει χιλιάδες παιδιά από ανάλογες καταστάσεις, δεν έπρεπε να αποζητήσει ψίχουλα δημοσιότητας με το πρόσχημα ότι είχε ειδοποιήσει την πολιτεία. Και γιατί δεν βγήκαν τότε στην τηλεόραση να τα πουν;

Αλλά ακόμη κι αν το ξεπεράσουμε αυτό, ακόμη κι αν πεις με πολλή βαριά καρδιά ότι εντάξει, έσφαλαν όλοι όσοι έχουν κατά καιρούς εμπλακεί με αυτήν την θλιβερή ιστορία, ακόμη κι αν συγχωρήσεις τους γιατρούς και τους ειδικούς οι οποίοι εξέτασαν τα παιδάκια προ ετών στο νοσοκομείο Παίδων, –μάλιστα το κοριτσάκι δραπέτευσε από το νοσοκομείο τρέμοντας τον εφιάλτη της επιστροφής στο σπίτι– δεν μπορείς με τίποτα να συγχωρέσεις την γειτονιά. Ήξεραν, λέει, ήξεραν… Ε, και γιατί δεν σκάβουν έναν λάκκο να πέσουν όλοι τους μέσα; Έχουν μούτρα και μιλάνε; Είναι για φτύσιμο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]