Στα ίδια μέρη…
Ο θάνατος διαμορφώνει συνείδηση. Τόσο απλά. Και έπεται ότι αν μερικοί είχαν ζήσει το ξέσπασμα μιας νόσου, όπως είναι π.χ. η ιλαρά και είχαν διαπιστώσει από πρώτο το χέρι το θανατηφόρο της υπόθεσης, δεν θα έπαιζαν με τη φωτιά ελαφρά τη καρδία. Ούτε ένας, ούτε δύο αλλά εβδομήντα ένας θάνατοι παιδιών, μόνο μέσα σε μία χρονιά και μόνο σε ένα νοσοκομείο, το νοσοκομείο παίδων «Η Αγία Σοφία». Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα των δραματικών επιπτώσεων μιας επιδημίας.
Στην εποχή του διαδικτύου όπου οι δήθεν υποψιασμένοι γίνονται μέσα σε λίγη ώρα γιατροί, ο πραγματικός κίνδυνος ανάγεται στην ημιμάθεια. Η ημιμάθεια είναι η μεγαλύτερη νόσος την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε κάθε στιγμή και δυστυχώς χωρίς την συνδρομή κάποιου σωτήριου εμβολίου.
Κι αυτό διότι δεν έχει βρεθεί δυστυχώς ακόμη εμβόλιο για την αντιμετώπιση της ανθρώπινης βλακείας. Σε αυτό λοιπόν το σημείο οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τους απανταχού «πονηρούς» του δυτικού κόσμου (καθότι δεν θα έκαναν ποτέ τέτοιες τζάμπα μαγκιές ευρισκόμενοι φερειπείν στην αφρικανική ήπειρο) οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, για την επανεμφάνιση της ιλαράς, της ερυθράς και άλλων νοσημάτων.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, από την έξαρση της ιλαράς η οποία έχει αρχίσει να απλώνεται επικίνδυνα στο ευρωπαϊκό έδαφος, πέθαναν το προηγούμενο έτος 35 άνθρωποι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του αντιεμβολιαστικού κινήματος, το οποίο δυστυχώς φαίνεται ότι μετά την δεκαετία του 90΄ ανακάμπτει.
Προσοχή: Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς δεν δικαιούνται να έχουν τις όποιες επιφυλάξεις τους, ή ότι δεν πρέπει να συνεκτιμούν πως πίσω από τα εμβόλια λαμβάνει χώρα μία μπίζνα πολλών δις για τις φαρμακευτικές.
Άλλωστε στον καπιταλισμό υπάρχει πάντοτε κάποιος που κονομάει. Άλλο όμως αυτό και άλλο να θέτουν συνειδητά το παιδί τους και μαζί την δημόσια υγεία σε κίνδυνο. Ο γονιός είναι γονιός. Δεν είναι ούτε γιατρός, ούτε επιστήμονας. Γι’ αυτό όποτε βλέπω κάποιους να βγάζουν πύρινους λόγους στηριζόμενοι σε μνημειώδεις ανακρίβειες για τους κινδύνους των εμβολίων, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ στα σοβαρά αν «την παλεύουν».
