«Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις…»
Σύμφωνα με ένα λαϊκό παραμύθι, όταν έπιασε στο δάσος φωτιά ένα μικρό κολιμπρί κουβαλούσε στο ράμφος του όσο νερό μπορούσε. Όταν η αλεπού το κορόιδεψε ρωτώντας το μ’ αυτόν τον τρόπο θα σβηστεί η μεγάλη φωτιά, εκείνο της απάντησε: Εγώ κάνω αυτό που μπορώ, αυτό που μου αναλογεί!
Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα χρόνια της δυσπραγίας που ξένοι τεχνογνώστες επιμένουν πεισματικά να καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας, εμείς κάνουμε αυτό που μπορούμε.
Αν πέρα από την αδιάκοπη κριτική, σκεφθήκαμε ποτέ ότι μπορούμε να συμμετέχουμε στο «σβήσιμο της φωτιάς» κάνοντας αυτό που μας αναλογεί. Με τη βεβαιότητα ότι το ατομικό λίγο οδηγεί στο κοινωνικό πολύ που μπορεί να ανατρέψει τη σκληρή πραγματικότητα, να πολεμήσει την αδικία και την ανισότητα, να συμβάλει και να καθορίσει τις εξελίξεις.
Φοβάμαι ότι η μεγαλύτερη νίκη αυτών που διαφεντεύουν σήμερα τις ζωές μας είναι ότι πέτυχαν να παραμένουμε αδρανείς. Να αποδεχόμαστε μοιρολατρικά ότι αυτοί αποφασίζουν ως ρεαλιστικό και δίκαιο χωρίς καμία προσδοκία ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα φωτεινότερο μέλλον. Όμως το χλωμό φως του χειμώνα που διανύουμε είναι μόνο λίγες μέρες δρόμος της στράτας μας στην ιστορία. Αν κάνουμε ο καθένας αυτό που του αναλογεί μπορεί να φέρουμε την Άνοιξη πιο γρήγορα. Άλλωστε όπως έγραψε και ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης «την Άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις…».
