Τελευταίο χειροκρότημα για τον Mπάρκουλη από την Ηλεία

Πάει και ο Μπάρκουλης… Αστέρι της οθόνης, που, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, μας χάρισε πλείστα αντίγραφα ζωής, κυρίως αισθηματικής , αλλά –πολύ λιγώτερο- και επεισοδιακής. ΄Ασχετα με την προσωπική του ζωή που, καθώς φαίνεται, ήταν τελείως διαφορετική από την κινηματογραφική, μίλησε βαθιά στην καρδιά όλων των ηλικιών. Όπως ακριβώς στα καλά μυθιστορήματα που, η συναρπαστική αφήγηση μας συνεπαίρνει δελεαστικά μέχρι το κατώφλι της πραγματικότητας… Ο Μπάρκουλης, υπήρξε είδωλο πολλών φάσεων της ζωής, όπως, άλλωστε, όλοι οι ηθοποιοί της γενιάς του. Και τούτο το είδωλο αποτυπώθηκε πρώτα στο φιλμ και, κατόπιν στην καρδιά μας… Και, μέχρι σήμερα,  πάντα ξετυλίγεται νοσταλγικά το σελουλόϋντ μπροστά στον καθρέφτη της τηλεόρασης….

Ο Μπάρκουλης υπήρξε γοητευτική φυσιογνωμία και, τότε, στις δεκαετίες του 60,70, τίποτε δεν μαρτυρούσε μηνύματα φθοράς. Κι όμως: Αυτή δεν τον εξαίρεσε, όπως, άλλωστε όλους εμάς. Η φυσική φθορά είναι ένα άσμα του οποίου οι πρώτες στροφές τραγουδήθηκαν στην εφηβεία. Και…να: Ρυτιδωμένος, αποκαμωμένος, ασθενικός, αγνώριστος. Όπως ακριβώς όλοι μας, στα στερνά βήματα της ζωής. Και, ίσως, όλοι, ενώπιον της φυσικής παραμόρφωσης, αξίζει να θυμόμαστε το στίχο: «Να έλθει ο Χάρος σε ξανθούς κι αζάρωτους κροτάφους». Ναι: Μιάς και ελπίδα διαφυγής από τη φθορά δεν έχομε, ας φύγομε  από τη ζωή κινηματογραφικά ακμαίοι: Είτε αιφνιδίως μέσα στη θάλασσα, όπως η αείμνηστη Χριστοπούλου από τα Χανάκια, είτε πάνω σε βραδυνό τραπέζι του κρασιού… Η, λεηλατημένοι από το γήρας , αλλά, ζωή μας σε παρακαλούμε, όρθιοι.

Ο Μπάρκουλης έφυγε. Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, παράλαβε μαζί του όλα τα μυστικά της προσωπικής του ζωής. Προς θρίαμβο ή μετάνοια, ποιος ξέρει; Πάντως, είναι αυτή η ατομικότητα μία εύσπλαγχνη παραχώρηση της ζωής μας. Μία εσχάτη «θεία Κοινωνία» λίγο πριν ο Αιώνιος Ζωοδότης την ανακαλέσει…

Ι. Κ.