Τα Χριστούγεννα κάτι συμβαίνει…
Aνοίγει μια γρίλια μικρή, τόση δα μικρούλα μέσα μας….
Και κοίτα να δεις που είναι αρκετή για να το σκάσει η αγάπη,
ντυμένη χνούδι, και να σταθεί στα μάγουλα των περαστικών.
Χριστούγεννα…
Κανονικά όλες οι καρδιές πρέπει να αγαπούν, τόσο όσο δεν αγάπησαν όλους τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.
Τόσο όσο δεν αγάπησαν όλα τα χρόνια που πέρασαν…
Λίγο η χρυσόσκονη…
Λίγο οι μυρωδιές των γλυκών παντού…
Λίγο εκείνο το μικρό πετάρισμα βαθιά στην καρδιά όταν ακούμε τις παιδικές φωνούλες να τραγουδούν…
Τόση χαμένη αθωότητα…
Τόσα όμορφα λόγια που στέκονται στην άκρη των χειλιών και κρυφοκοιτάνε να βρουν τη κατάλληλη στιγμή να το σκάσουν από το στόμα…
Είναι όμορφο να αγαπιούνται οι άνθρωποι, είναι ακόμα πιο όμορφο να το λένε.
Κάθε Χριστούγεννα η μαγεία είναι εδώ.
Είναι δίπλα μας, μέσα μας, ψηλά στον ουρανό, στα πεσμένα φύλλα, στη βρεγμένη γη,
σε όποια κρυψώνα διαλέξαμε να κρύψουμε το παιδί μέσα μας,
για να μη φανεί πόσο πολύ μπορεί ν’ αγαπήσει, και τρομάξει ο κόσμος και το ίδιο,
από τη μεγάλη δύναμη της αγάπης του.
Είναι σαν μια μπουκιά λευκό και πουπουλένιο σύννεφο σ’ έναν γκρίζο ουρανό έτοιμο για την καταιγίδα…
Είναι σαν μάτια γεμάτα βροχή, όμορφα μάτια μεγάλα σα φεγγάρια…
Είναι σαν τα λογάκια του μικρού πρίγκιπα «Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι πως κάπου κρύβει ένα ποτάμι»…
Η μαγεία είναι εδώ… κλείστε τα μάτια να τη δείτε καλύτερα…
Παναγιώτα Ιωάννου
