Τα Λεχαινά τιμούν το Γιάννη Δημάκη: Έκδοση λευκώματος με το έργο του ασυμβίβαστου ζωγράφου

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”57766″ img_size=”full”][vc_column_text]Ένα βιβλίο- λεύκωμα αφιερωμένο στον Λεχαινίτη ζωγράφο Γιάννη Δημάκη, ετοιμάζει ο δήμος Ανδραβίδας- Κυλλήνης σε συνεργασία με την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα θέλοντας να τιμήσει έναν ασυμβίβαστο καλλιτέχνη που άφησε έντονο το αποτυπωμά του στα εικαστικά, πνευματικά και καλλιτεχνικά δρώμενα των Λεχαινών.  Ο Γιάννης Δημάκης έφυγε αιφνίδια από την ζωή τον Φεβρουάριο του 2010 από παθολογικά αίτια, όταν βρέθηκε νεκρός δίπλα στα πινέλα και στους μισοτελειωμένους πίνακές του στο σπίτι του στα Λεχαινά και σε μια περίοδο μάλιστα όπου οι φίλοι του, του ετοίμαζαν έκθεση των έργων του.

Σήμερα, ο δήμος Ανδραβίδας – Κυλλήνης και η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα, αποφάσισαν να εκδώσουν ένα βιβλίο- λεύκωμα με τα έργα του, τιμώντας την μνήμη του και την καλλιτεχνική του διάσταση και γι αυτό ζητούν όποιος έχει στην κατοχή του έργα του Γιάννη Δημάκη, να επικοινωνήσει με τον δήμο στα τηλέφωνα 2622360848 ή στα κινητα 6945895107 και 6932232595   προκειμένου να φωτογραφηθούν οι πίνακές του για το υπό έκδοση λεύκωμα.

Ο Διονύσης Κράγκαρης όταν πέθανε ο Γιάννης Δημάκης, είχε γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο, από το οποίο δανειστήκαμε ένα απόσπασμα και το οποίο  ήταν και η προσωπογραφία του γνωστού καλλιτέχνη που αν και του δόθηκε η ευκαιρία να μεγαλουργήσει εκτός Ηλείας, προτίμησε να ζήσει στο γενέθλιο τόπου του στα Λεχαινά:

«Ο Γιάννης ο Δημάκης ήταν ένα παιδί, ακόμη κι όταν πέρασε τα 60 και με αυτή την παιδικότητα έζησε την επαρχία. Είναι ίσως από τους λίγους που είχαν απομείνει αμετανόητα επαρχιώτες, κι ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε τον επαρχιωτισμό, όσο κανείς άλλος, όχι μόνο στα λόγια, αλλά κάνοντας απόλυτο τρόπο ζωής τον αντικομφορμισμό.
Παιδί μιας φτωχής οικογένειας, παρατηρώντας την υφάντρα μάνα του να δημιουργεί στον αργαλειό της τα μικρά της αριστουργήματα, που παλιά στόλιζαν σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού, μυήθηκε στη μαγεία των χρωμάτων και των σχεδίων και στη μαγική δεξιοτεχνία των χεριών και όταν αργότερα έπιασε τα πινέλα της ζωγραφικής, τα χρησιμοποίησε με το δικό του τρόπο, όντας σχεδόν αυτοδίδακτος και σύντομα πέρασε από τις εκπαιδευτικές μιμήσεις σε μια εντελώς προσωπική ζωγραφική έκφραση, ακολουθώντας έναν ατομικό σουρεαλισμό, βγάζοντας τη γλώσσα σε μια συντηρητική επαρχιώτικη κοινωνία, προκαλώντας στην αρχή αυτό που λέμε «κοινό αίσθημα», αλλά κατακτώντας με το σπαθί του σε αλλεπάλληλες επώδυνες αναμετρήσεις, την αναγνώριση του καλλιτέχνη, που μπορεί λίγοι να τον καταλαβαίνουν, αλλά όλοι τον σέβονται.

Ο Γιάννης Δημάκης έκανε την τέχνη του τρόπο ζωής, όχι με τη σοβαροφάνεια των σπουδαιοφανών και των μεγαλόσχημων, αλλά μέσα από την απλότητα της καθημερινότητας, την απόρριψη κάθε ιδέας πλουτισμού ή απόκτησης υλικών αγαθών, τον αθυρόστομο λόγο του, την περιθωριακή διαβίωσή του , που όμως δεν απομακρυνόταν ποτέ από αυτά που θα λέγαμε κοινωνικά δρώμενα, ο Γιάννης ήταν πάντα μέσα στα πράγματα, τα παρακολουθούσε, τα σχολίαζε με τον ιδιότυπο τρόπο του. Ήταν άνθρωπος της μοναξιάς, αλλά και της αγοράς.

Συχνά, παλιότερα, ακούγαμε τον Γιάννη να βγαίνει στους δρόμους φωνάζοντας την αγαπημένη του λέξη «ΕΡΩΤΑΑΑΑΑ…».Ήταν μια λέξη που έδινε όλο το μέγεθος της προσωπικότητας του Γιάννη, μια λέξη που μέσα από την ηδονική φόρτισή της, προκαλούσε σε δημιουργία και διάλογο. Γιατί ο Γιάννης αντιπαθούσε πάντα τη σεμνοτυφία και τον καθωσπρεπισμό.

Η ζωή του Γιάννη ήταν μια περιπέτεια ενός ασυμβίβαστου παιδιού της επαρχίας που ήθελε να ζήσει το δικό του όνειρο και το έζησε ως το τέλος έτσι…»

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]