Τα κορίτσια της σκιάς
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”73562″ img_size=”full”][vc_column_text]Τα κορίτσια της σκιάς συνήθως δεν μιλάνε πολύ. Έχουν κατεβασμένο το κεφάλι όταν περνούν από μέρη πολυπληθή και κοσμικά. Το βάδισμά τους δεν έχει αυτοπεποίθηση και γι’ αυτό αποφεύγουν τις πασαρέλες.
Τα κορίτσια της σκιάς έχουν φόβους και διόλου δεν μοιάζουν με τις ατρόμητες ηρωίδες των κινηματογραφικών ταινιών. Και, δεν θα σου πουν κάτι έξυπνο που θα σε «εξιτάρει» όταν τις κρίνεις για τον τρόπο τους και τη στάση της ζωής τους.
Σου εξηγούν υπομονετικά πως δεν βλέπουν αρνητικά τη ζωή, αν νομίζεις πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Απλά δεν θέλουν να κάνουν θόρυβο. Νυχοπατώντας περπατούν τα βράδια στους ίδιους δρόμους που περπατάς κι εσύ.
Τα κορίτσια της σκιάς δεν είναι κορίτσια άλλης εποχής.. Δεν είναι καταπιεσμένες, δεν ξεχνούν τα όνειρά τους και δεν θα μιλήσουν δυνατά όταν πρέπει να φύγουν. Θα φύγουν σιωπώντας.
Τα κορίτσια της σκιάς δεν ανήκουν στο λαμπερό κόσμο του next top model. Δεν θα γίνουν ποτέ πελάτες της σαρκοβόρας βιομηχανίας του θεάματος και ταυτοχρόνως, γυναίκες γαρ, τα μεγαλύτερα θύματά της. Δεν πληρούν το πρότυπο της «κυρίας» που θέλει τα κορίτσια «στεγνά» και προβάλει στο συλλογικό ασυνείδητο ως «πετυχημένη».
Κι αν τα ρωτήσεις, «φοβάστε το φως;» εκείνα αμέσως θα σου πουν «προτιμώ τη σκιά, νιώθω μέσα της άνετα» και θα χαμογελάσουν γιατί ξέρουν καλά ότι γι’ αυτά ο Νερούδα έγραψε το ωραιότερο ποίημά του:
Σε ονόμασα βασίλισσα… Όταν περπατάς στο δρόμο/κανείς δε σε αναγνωρίζει./κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο στέμμα σου… /Κι όταν εμφανίζεσαι//στο κορμί μου, καμπάνες/σείουν τον ουρανό/κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο…
Θέλει θάρρος για να πας κόντρα στην εποχή σου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
