Τα καμάρια του Παπακαυκά: Δύο νεαροί Τσιγγάνοι μοιράστηκαν το 1o βραβείο ποίησης στο διαγωνισμό της Διεύθυνσης B’βάθμιας Εκπαίδευσης Ηλείας
Το να γράψεις ποίηση σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το να γράψεις κάτι, το οποίο θα διακριθεί και θα αποσπάσει πρώτο βραβείο και συνάμα θα εντυπωσιάσει έμπειρους ανθρώπους της τέχνης, είναι σίγουρα ξεχωριστό. Η διάκριση του Μάκη Τραπουζάνη και του Νίκου Γκαϊτατζή, από την κοινότητα των Τσιγγάνων στο Παπακαυκά Αμαλιάδας, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη διάσταση αν συνυπολογίσουμε πως αυτά τα δύο νέα παιδιά, το πρωί εργάζονται σκληρά στις λαϊκές αγορές και το απόγευμα πηγαίνουν σχολείο, ενώ έχουν να ασχοληθούν και με την οικογένειά τους.
Το πρώτο βραβείο που μοιράστηκαν στην κατηγορία ποίηση μαθητών γυμνασίου, γιγαντώνεται υπό αυτές τις συνθήκες και μας αφήνει κυριολεκτικά άφωνους, όταν ακούμε από τα χείλη των δύο παλικαριών, πως τα δύο ποιήματα που διακρίθηκαν αποτελούν την πρώτη τους απόπειρα… Στην απαγγελία τους από τον Κώστα Καζάκο και την Κατερίνα Διδασκάλου, την περασμένη Κυριακή στην εκδήλωση των βραβεύσεων τα κολακευτικά σχόλια, μόνο θετικά μπορούν να προστεθούν σε όλο αυτό που περιγράφουμε…
Μήνυμα αλληλεγγύης και συναδέλφωσης
«Δε θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή…» δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Μάκης Τραπουζάνης. Το ψηλό παλικάρι, σε ηλικία 21 ετών φοιτά στη Β’ γυμνασίου του Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδας. Με την παρακίνηση του φιλόλογου Γιώργου Στασινόπουλου – τον οποίο και ευχαριστεί – ο ίδιος αλλά και πολλοί άλλοι συμμαθητές του, συμμετείχαν στον διαγωνισμό ποίησης. «Είναι η πρώτη φορά που έγραψα ένα ποίημα. Δεν έχω κάποια εμπειρία και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή. Σέβομαι την ποίηση και τη λογοτεχνία γενικότερα. Δοκίμασα να γράψω κάτι, δεν περίμενα να πάει καλά. Πρώτη φορά που έγραψα και πρώτη φορά που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα βραβευτεί. Ευχαριστώ τους ανθρώπους που με βράβευσαν και πραγματικά αυτό μου δίνει μεγάλη ώθηση» τόνισε.
Το ποίημά του, είναι ένα μήνυμα αδελφοσύνης των ανθρώπων μέσα στην ίδια κοινωνία, πάνω στην ίδια γη. «Η έμπνευση ήρθε μέσα από συζητήσεις για κοινωνικά θέματα με τον πατέρα μου. Τη σύγκριση με τα παλιότερα χρόνια, όπου δεν υπήρχε τόσο μεγάλος ανταγωνισμός μέσα στην κοινωνία, δεν υπήρχε τόσο πολύ μίσος, το «εγώ» τόσο πολύ πάνω από όλα, στοιχεία που οδηγούν στο να χάσουμε την ανθρωπιά μας. Έγραψα κάτι πάνω σε αυτό ακριβώς, εκεί που ο άνθρωπος χάνει την ουσία των πραγμάτων και ασχολείται, σχολιάζει θέματα που δεν τον αφορούν. Το μήνυμα είναι πως η ανθρωπιά μας χάνεται. Είναι ένας κοινωνικός προβληματισμός» μας είπε. Η απαγγελία του ποιήματος του από τον Κώστα Καζάκο, τον έκανε να μην πιστεύει πως ήταν αυτός που το έγραψε, αλλά κάποιος άλλος…
«Είναι κάτι που βγήκε μέσα από την ψυχή μου. Δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω κάτι. Θα δοκιμάσω αλλά δεν είναι σίγουρο. Οι ποιητές έχουν ένα διαφορετικό τρόπο να μεταδώσουν τα νοήματα και τα μηνύματα τους. Δεν πιστεύω ότι έχω αυτό το χάρισμα, αυτές τις δυνατότητες» συμπλήρωσε μιλώντας μας για την επιτυχία του.
Ο στόχος του είναι να εστιάσει στα μαθήματά του και να τελειώσει το σχολείο. Η καθημερινότητά του είναι δύσκολη με δουλειά το πρωί και σχολείο το απόγευμα. «Είμαστε όλοι βιοπαλαιστές» λέει «και προσπαθούμε για το καλύτερο»…
Ο πόνος της προσφυγιάς
Ο Νίκος Γκαϊτατζής 22 ετών που φοιτά στην Γ’ τάξη του Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδας, έχει να σηκώσει και τα βάρη της οικογένειας. Πατέρας τριών παιδιών, μοιράζεται ανάμεσα στην δουλειά, το σχολείο και την οικογένεια. Και το ποίημα του Νίκου που μοιράστηκε το πρώτο βραβείο, ήταν πρώτη απόπειρα.. που έγινε πέρυσι το καλοκαίρι. Ο πόνος της προσφυγιάς, που και οι οικογένειες των Τσιγγάνων έχουν βιώσει αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης. «Είχα βάλει εμένα στη θέση των προσφύγων που ξεριζώνονται, που πνίγονται στη θάλασσα. Να πνίγονται τα παιδιά, να κλαίνε οι γονείς. Μπήκα στη θέση ενός Σύριου και το έγραψα. Σκέφτηκα ότι βρίσκομαι εκεί, ξεκινά πόλεμος, αφήνω πίσω το σπίτι του και ψάχνω να σώσω την οικογένειά μου» μας είπε.
Παράλληλα λέει και το παράπονό του που έχει «και εμείς πρόσφυγες είμαστε και το έχουμε βιώσει και μετά από τόσα χρόνια δεν ξεχωρίζουν στην Ελλάδα τον τσιγγάνο από τον γύπτο… τον Αιγύπτιο δηλαδή και έχει γίνει μια τσουβαλοποίηση με τους ΡΟΜΑ. Υπάρχουν διάφορες ομάδες ανάμεσά μας και ο διαχωρισμός πρέπει να γίνει…» εξήγησε.
Όσο για το μέλλον «… αυτό που με ενδιαφέρει είναι να διαβάσω να περάσω την τάξη και να ασχοληθώ με την οικογένειά μου» μας είπε. «Το πρωί δουλεύουμε στη λαϊκή υπό δύσκολες συνθήκες. Η κρίση έχει καταστρέψει όλες τις δουλειές και νιώθουμε ανασφάλεια για το μέλλον. Ζούμε σε μια χώρα πρώτη στην ανεργία στην Ευρώπη, ιδιαίτερα για τους νέους. Είμαστε όλοι σε τεντωμένο σχοινί» επισήμανε απόλυτα συνειδητοποιημένα για την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία.
