Του Νίκου Μπιστη
Κάποιοι είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει οτι η αλλαγή γραμμής που πραγματοποιήθηκε ξαφνικά μεσοκαλόκαιρο -με την προσχώρηση στο νεοδημοκρατικό αίτημα για « εκλογές τώρα» παράλληλα με την απορριπτική στάση στην Συμφωνία για το Μακεδονικό- είναι αυτοκτονική και θα πληρωθεί πανάκριβα.
Το ΚΙΝΑΛ μέχρι την αλλαγή γραμμής , την απίσχναση του μετώπου προς την ΝΔ και τον μονομέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε καλά. Είχε επιτευχθεί σημαντική συσπείρωση , είχαν προσέλθει 210 000 πολίτες στην εκλογή της Προέδρου και οι μετρήσεις είχαν ανοδική τάση σταθερά πάνω από το 10%. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της προσήλωσης σε μια γραμμή αυτονομίας που συνδύαζε την ισορροπημένη κριτική στάση απέναντι στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση με την φιλοδοξία για την ανάδειξη ενός σύγχρονου προγραμματικού λόγου.
Το πρώτο , λοιπόν, στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε είναι ότι έγινε αλλαγή γραμμής και ότι αυτή δεν αποδίδει. Όλα τα άλλα – μεταξύ των οποίων και η αποχώρηση του Σταύρου Θεοδωράκη- είναι δευτερεύοντα και τοποθετούνται χρονικά μετά την έναρξη της κάμψης του ΚΙΝΑΛ. Θέμα πολιτικής γραμμής υπάρχει γιαυτό περνάει χωρίς να παράγει πολιτικό αποτέλεσμα η παλιοημερολογήτικη νοσταλγία για επιστροφή στο παλιό , καλό ΠΑΣΟΚ, επιστροφή που υποτίθεται ότι αυτομάτως και από μόνη της θα σημάνει επιστροφή ανθρώπων και υψηλών ποσοστών.
Ακολούθησε η απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποία πέραν των άλλων ενέτεινε την δυσφορία στην πολιτική οικογένεια στην οποία ανήκει το ΚΙΝΑΛ.. Το πασπάλισμα δε με δήθεν εθνικοανεξαρτησιακά ψήγματα πέραν του ότι ανέδειξε ένα πολιτικό επαρχιωτισμό παραβλέπει ότι υπήρξε η περιοδος Σημίτη- με ΥΠΕΞ τον Γιώργο Παπανδρέου – όπου εφαρμόστηκε μια σύγχρονη εξωτερική πολιτική απολύτως συμβατή με την υπό κρίση Συμφωνία .
Το τρίτο που καθορίζει την μεγάλη εικόνα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, αργά αλλά σταθερά, κινείται στην σφαίρα της λογικής. Ο Τσίπρας στην Ευρώπη δεν είναι ο αποσυνάγωγος των αρχών του 2015 και στο εσωτερικό αντέχει όπως δεν άντεξε καμία κυβέρνηση που εφάρμοσε μνημόνια. Μπορεί και πρέπει να ασκηθεί κριτική για ουσιώδεις πλευρές της πολιτικής του, για τις μέχρι τώρα συμμαχίες του. Αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται με την απολίτικη και αντιαισθητική κραυγή « Να φύγετε και να πάτε από εκεί που ήρθατε». Αυτή η πολεμική κραυγή συσπειρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ αντικειμενικά ενισχύει και την ΝΔ. Γιατί ο πιο σύντομος δρόμος για να φύγουν και να πάνε εκεί που ήρθαν περνάει από την υπερψήφιση της ΝΔ. Τον μόνο που δεν βοηθάει είναι το ίδιο το ΚΙΝΑΛ.
Τα πράγματα επιδεινώνονται για δυο επιπλέον λόγους. Η προσχώρηση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ στην αντίληψη « Στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει να φύγουν και να πάνε από εκεί που ήρθαν » προϋποθέτει ως περίπου βέβαιο γεγονός την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν προκύπτει. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύεται, η δε πολιτική ατζέντα από τώρα έως τον Μάιο μάλλον τον ευνοεί αφού έχει βάσιμες ελπίδες ότι θα αποφύγει τελικά τον σκόπελο της μείωσης των συντάξεων. Σε κάθε περίπτωση η πολιτική που βασίστηκε στην σίγουρη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ διαψεύσθηκε πανηγυρικά.
Τι μπορεί να γίνει τώρα; Σε κεντρικό επίπεδο τίποτε. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα , για το ΚΙΝΑΛ ισχύει το μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Η συνέχιση στην γραμμή «Φύγετε» ενισχύει τον δικομματισμό , αλλαγή γραμμής αυτή την στιγμή σε αναζήτηση όρων συγκρότησης προοδευτικού πόλου δεν είναι εύκολο να γίνει. Ούτε πολιτικό προσωπικό , ούτε πολιτικός χρόνος υπάρχει ενώ έχουν καταρρευσει με αμοιβαία υπαιτιότητα οι γέφυρες επικοινωνίας και στοιχειώδους εμπιστοσύνης.
Το μόνο πρόσφορο πεδίο για την οικοδόμηση μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης είναι αυτό των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Με υπόδειγμα την συσπείρωση γύρω από τον Μπουτάρη, μπορούν να αναζητηθούν παρόμοιες υποψηφιότητες σε κρίσιμους δήμους και σε περιφέρειες. Πέρα από το άμεσο αποτέλεσμα για την Αυτοδιοίκηση μια τέτοια πολιτική θα ξαναφέρει τους ανθρώπους κοντά και θα αποτελέσει το πρόπλασμα για τον αυριανό μεγάλο προοδευτικό πόλο σε εθνικό επίπεδο.
Το παρόν αποτελεί απόσπασμα από άρθρο του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Νίκου Μπιστη που δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ
