Σ’ αυτή την Πατρίδα δεν περισσεύει κανείς…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”960″ img_size=”full”][vc_column_text]Θυμάμαι τον φιλόλογο μας στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου να επιμένει να δίνει το λόγο στους μαθητές που κάθονταν στα τελευταία θρανία της τάξης.
Ερμήνευα τότε, αυτή του την εμμονή, σαν τιμωρία για τους μονίμως αδιάβαστους. Εκλάμβανα μάλιστα σαν ειρωνεία το ότι ζητούσε απόλυτη ησυχία στην τάξη γιατί «οι συμμαθητές μας είχαν κάτι σημαντικό να μας πουν».
Ανάθεμα βέβαια αν αυτοί καταλάβαιναν «γρι» από τα αποσπάσματα της Οδύσσειας και της Ιλιάδας που μετά βίας κατόρθωναν να ψελλίσουν μερικές συλλαβές. Η αλήθεια είναι ότι με τον καιρό η φωνή τους έπαψε να «τρέμει» και αν και ποτέ δεν έγινε «αψεγάδιαστη» έπαψε να προκαλεί τα περιπαιχτικά μειδιάματα των «καλών μαθητών».
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι εκείνες τις στιγμές το μάθημα δεν αφορούσε την ευγενή άμμιλα των «πρώτων» της τάξης για την αριστεία. Ότι ήταν ένα μάθημα σεβασμού και ίσης μεταχείρισης. Ένα μάθημα πολύτιμο αφού η Παιδεία έχει ως πρώτιστο προορισμό να λειάνει την ακατέργαστη φύση των δεκατετράχρονων που ρέπει στη χλεύη των παντός είδους αδυνάτων.
Αναρωτιέμαι σήμερα αν οι δάσκαλοι επιμένουν να δίνουν λόγο στους μαθητές των τελευταίων θρανίων. Αν ασχολούνται με τα παιδιά που «χάνονται» γιατί στο σπίτι δεν έχουν κανένα να τα υποστηρίξει.
Που μεγαλώνουν «όπως τύχει» γιατί οι γονείς τους δίνουν τη δική τους μάχη με τη φτώχεια που τους τραβάει από το μανίκι.
Αναρωτιέμαι αν στα σχολεία μας σήμερα ακούγεται και η δική τους φωνή γιατί «έχουν κάτι σημαντικό να μας πουν». Αν σ’ αυτή την Πατρίδα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άριστους.
Κι αν δικαιούνται όποτε χρειαστεί να κρατήσουν τη σημαία της, επειδή είμαστε όλοι ίσοι και σ’ αυτή τη Πατρίδα δε περισσεύει κανείς…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
