Στο δρόμο προς τη γνώση…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”10502″ img_size=”full”][vc_column_text]Η έναρξη του δημοτικού σχολείου, πάντα φάνταζε στο μυαλό μου, ως κάτι όμορφο. Ένα ταξίδι προς τη γνώση και τη δημιουργία γεμάτο εμπειρίες και νέες φιλίες. Και ήμουν πραγματικά χαρούμενη που το επόμενο καλοκαίρι, οι δίδυμες κόρες μου, όπως τους είχα υποσχεθεί, θα μπορούσαν να διαβάζουν μόνες τους, τα παραμύθια τους, κάνοντας τα πρόσωπα τους να λάμπουν από υπερηφάνεια.
Αυτό όμως που δεν περίμενα, ξεκινώντας τη φοίτηση τους στην α’ τάξη του δημοτικού, είναι ότι θα πνιγόμουν από άγχος και ανασφάλειες σχετικά με το νέο περιβάλλον που θα συναντούσαν και κυρίως για το αν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα ζητούμενα της μάθησης. Είναι ακόμα τόσο μικρές, για να φορτώνονται φωτοτυπίες και γράμματα, συλλαβές και αριθμούς στις ασήκωτες τσάντες τους…
Το μόνο που θέλουν είναι να παίζουν. Τι πιο φυσιολογικό άραγε…
Προς έκπληξη μου, η έναρξη, έγινε με τον καλύτερο τρόπο. Με τραγούδια και ζωγραφικές, με μια μέθοδο διδασκαλίας τόσο διαφορετική και ενδιαφέρουσα, που προς στιγμήν, σκέφτηκα ότι όλα θα πάνε καλά… Προς στιγμή, γιατί η πορεία μου επιφύλασσε μικρές μάχες με τα καρτελάκια των γραμμάτων και των συλλαβών τα οποία αγνοούσαν επιδεικτικά και τις φωτοτυπίες των εργασιών να τις πετούν στον αέρα!
Μα τι λάθος κάνω; Γιατί το «α» το λέει «π» και γιατί το «ι» το θεωρεί τόσο δύσκολο γράμμα; Που κρύφτηκε η απίστευτη ευστροφία τους και η εξαιρετική μνήμη τους; Μήπως φταίει που είναι δύο; Και πόση υπομονή πρέπει να έχω, για να διαβάσω τα 6χρονα που στο κάτω- κάτω της γραφής, δε πάνε…. Πανεπιστήμιο αλλά μόλις στην α’ δημοτικού; Τι θα κάνουμε του χρόνου ή στις επόμενες τάξεις που απ’ ότι μαθαίνω, διδάσκονται πραγματικά δύσκολα μαθήματα;
Ένας Γολγοθάς μου μοιάζει πλέον το σχολείο. Και τώρα πια καταλαβαίνω όλους εκείνους που κατά καιρούς επιμένουν πως το μοντέλο του δημόσιου ελληνικού σχολείου πρέπει να αλλάξει, περιορίζοντας τη διδασκαλία μέσα στην τάξη και αφήνοντας τα παιδιά (και τους γονείς) ελεύθερα από ασκήσεις και προβλήματα.
Και αναρωτιέμαι, θα μάθουν άραγε ποτέ γράμματα;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
