Στη δίνη της καθημερινότητας

Τρέχεις, τρέχεις, εγκλωβίζεται, ξεχνάς, ξυπνάς, κοιμάσαι.

Σε έναν μαραθώνιο, να προλάβεις το χρόνο, να τα προλάβεις όλα, κι όμως ποτέ δεν είναι αρκετός.

Πάντα κάτι θα περισσεύει, πάντα κάτι θα μένει στην αναμονή.

Και μετά, ξαναρχίζεις με την ίδια πάντα ροή να τα τοποθετείς όλα στη σειρά τους.

Να φροντίζεις παιδιά και οικογένεια και αν είσαι τυχερός, να παλεύεις στη δουλειά.

Ώσπου, έρχεται μια στιγμή που, έτσι στα ξαφνικά σταματάς το χρόνο. Που ζητάς ελευθερία, κάποια λεπτά ακινησίας, μόνος σου.

Ολότελα μόνος, εσύ και ο εαυτός σου.

Αυτός που ξεχνάς, τρέχοντας να προλάβεις, να ικανοποιήσεις, να προσφέρεις.

Και τότε είναι που νιώθεις να χάνεται ο αέρας και που διαπιστώνεις, πως το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να … ζήσεις ότι ονειρεύεσαι, μόνο στο μυαλό σου.

Ο άπλετος χρόνος του παρελθόντος, το ατέλειωτο χουζούρι, οι αποδράσεις χωρίς σκέψεις και υποχρεώσεις, επιστρέφουν στη μνήμη για να σου θυμίσουν ότι η ζωή αυτό είναι.

Και συ το ξεχνάς, εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα των «πρέπει», ξεχνώντας το θέλω και το εγώ.

Και όσα στιχάκια «ζήσε τη ζωή» και αν επικρότησες κανένα δε μπόρεσε να κάνει πράξη το «ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο». Χάνεται και αυτό,  στο αέναο τρέξιμο της καθημερινότητας…