Στην πατρίδα 42 χρόνια μετά
Συγκίνηση στην Ηλεία για τους αδικοχαμένους καταδρομείς πεσόντες της Κύπρου Ανδρέα Αναστασόπουλο και Σπύρο Μανιάτη Γυρνούν στην πατρική γη 42 χρόνια μετά
Παρασκευή και Σάββατο οι κηδείες τους σε Χάβαρι και Ζαχάρω
Έχουν περάσει 42 χρόνια από την τραγωδία της Κύπρου, εκείνη τη μοιραία νύχτα της 21 Ιουλίου 1974. Τότε που το Νοράτλας «Νίκη 4» είχε καταρριφθεί από φίλια πυρά κοντά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Τότε που χάθηκαν 32 καταδρομείς της Α’ Μοίρας Καταδρομών του Μάλεμε και μέλη του πληρώματος του αεροσκάφους.
Εξ αυτών εντοπίστηκαν εκτός του σκάφους οι 13. Οι υπόλοιποι παρέμειναν θαμμένοι εκεί μέσα στο κουφάρι του Νοράτλας τέσσερις δεκαετίες.
Για τους συγγενείς των θυμάτων που δεν ήξεραν αν οι δικοί τους άνθρωποι είναι νεκροί ή αγνοούμενοι, ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Ανάμεσά τους και δύο Ηλείοι. Δύο ήρωες που έπεσαν για την Κύπρο εκείνο το μοιραίο βράδυ… Ο Ανδρέας Αναστασόπουλος από το Χάβαρι και ο Σπύρος Μανιάτης από τη Ζαχάρω.
Μετά τις πρόσφατες ανασκαφές στον τύμβο της Μακεδονίτισσας στην Κύπρο – εκεί που είχε θαφτεί το μοιραίο Νοράτλας, χθες έγινε ο επαναπατρισμός των λειψάνων των καταδρομέων που εντοπίστηκαν εκεί και αναγνωρίστηκαν μέσω DNA, από τις Ελληνικές και Κυπριακές Αρχές.
Ο ήρωας της Ζαχάρως
Ο Σπύρος Μανιάτης ήταν 21 ετών… Έφυγε από τη Ζαχάρω για να καταταγεί στους καταδρομείς. Το φύλλο πορείας του τον έφερε στην Α’ Μοίρα Καταδρομών στο Μάλεμε της Κρήτης. Η ιστορία τον κατέγραψε το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1974, ως έναν από τους πεσόντες ήρωες στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Από εκείνη τη μέρα ο χρόνος «πάγωσε» για την οικογένειά του. Όπως ανέφεραν συγγενείς και φίλοι στη Ζαχάρω, οι γονείς του έφυγαν με το μαράζι… Αν ο Σπύρος τους ήταν νεκρός ή αγνοούμενος. Η μάνα του… έως τα βαθιά της γεράματα περίμενε να δει το Σπύρο να επιστρέφει… Έως που έκλεισε τα μάτια της στα 102 της χρόνια.
(Κωνσταντίνος Βλασσόπουλος)
Όπως εξήγησε ο Κωνσταντίνος Βλασσόπουλος συγγενής και φίλος της οικογένειας, που είχε γνωρίσει το Σπύρο οι γονείς του 21χρονου καταδρομέα μετά τα γεγονότα στην Κύπρο έζησαν με την αγωνία για την τύχη του παιδιού τους. «Ήταν μία πού δύσκολη εποχή και οι γονείς περίμεναν τον Σπύρο μέχρι τα τελευταία τους, ενώ η μητέρα του έφυγε πρόπερσι στα 102 της χρόνια και περίμενε πότε θα έρθει ο Σπύρος. Δεν είχαν βρει και κανένα σημάδι για το τι είχε γίνει. Μία έλεγαν ότι ήταν αγνοούμενος και ότι κάποτε θα επέστρεφε, μία ότι είναι νεκρός και έφυγαν με το παράπονο ότι ποτέ δεν έμαθαν για το τι έγινε το παιδί τους». Στην οικογένεια για το θέμα αυτό τα στόματα ήταν ερμητικά κλειστά. Μέσα στο σπίτι καμία αναφορά δεν γινόταν. Ήταν κάτι που πονούσε όσο τίποτα άλλο… Ο πατέρας του Βασίλης, δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να περάσει μπροστά από την προτομή που έστησε ο δήμος για το γιό του. Ούτε να αποδεχθεί το χαμό του παιδιού του, όσο ηρωικός κι αν ήταν αυτός…
Για όλους στη Ζαχάρω, το θετικό είναι πως ο Σπύρος δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των Τούρκων. Για τον τόπο είναι ένας μεγάλος ήρωας που χάθηκε υπερασπιζόμενος και υπηρετώντας την πατρίδα. Και περιμένουν να τον τιμήσουν στην ταφή του το ερχόμενο Σάββατο στις 12 το μεσημέρι στο νεκροταφείο Ζαχάρως.
Από το Χάβαρι ο Α. Αναστασόπουλος
Ο Ανδρέας Αναστασόπουλος από το Χάβαρι, ήταν και αυτός 21 ετών όταν χάθηκε μέσα στα συντρίμμια του Νοράτλας. Υπηρετούσε στην ίδια μονάδα με τον Σπύρο Μανιάτη και ήταν οι δύο Ηλείοι της αποστολής.
(Σπύρος Παπαζαφειρόπουλος)
Ο πρόεδρος της ΤΚ Χαβαρίου Σπύρος Παπαζαφειρόπουλος μίλησε για την επιστροφή του νεότερου ήρωα του χωριού. «Μετά από τόσα χρόνια εντοπίστηκαν τα λείψανα και αναγνωρίστηκαν μέσω DNA. Ο Ανδρέας θα ταφεί στον τόπο καταγωγής του, στο χωριό του. Ήταν από τα καλύτερα παιδιά του χωριού, αν και μεγαλύτερός μου τον θυμάμαι. Όλοι είχαν να πουν μόνο καλά λόγια. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Πάντα να υπάρχουν ήρωες για την πατρίδα μας σαν αυτόν που έδωσε τη ζωή του, για την υπεράσπισή της. Το χωριό μας έχει πολλούς πεσόντες για την πατρίδα. Ένας τόπος που γέννησε λεβέντες, παλικάρια που τίμησαν την πατρίδα μας». Σύμφωνα με πληροφορίες η κηδεία του Ανδρέα Αναστασόπουλου θα γίνει την Παρασκευή στο Χάβαρι.
