Στα μούτρα σου Βόλφγκανγκ
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”30341″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
«Ο Σόιμπλε είναι γνωστός για το καυστικό του χιούμορ. Κάποια μέρα θα του στήσουν μνημείο στην Ελλάδα, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για το ότι ανάγκασε τη χώρα να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, φέρεται να είπε την περασμένη εβδομάδα σε προεκλογική συγκέντρωση», γράφει η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. «Ο χριστιανοδημοκράτης πολιτικός», συνεχίζει το άρθρο, «είναι πεπεισμένος ότι χωρίς μεταρρυθμίσεις η Ελλάδα δεν θα πετύχει ποτέ».
Ω όχι! Προσωπικά δεν θα προσωποποιούσα ποτέ το «κακό» στο πρόσωπο του επί σχεδόν μία οκταετία υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας και κυβερνητικού αξιωματούχου από το 1984. Άλλωστε, αν μπεις σε μία τέτοια εντελώς αδιέξοδη λογική, ουσιαστικά δικαιώνεις τον ανεπανόρθωτα πληγωμένο εγωισμό του. Το ζήτημα είναι ότι ο Σόιμπλε θέλει να είναι ο κακός της υπόθεσης. Θέλει να φαίνεται (αλλά και να είναι) ο απόλυτος άρχοντας του παιχνιδιού, το πραγματικό αφεντικό, ο κυρίαρχος της Γερμανίας, της Ευρώπης, των πάντων.
Όμως δεν μπορεί! Και δεν μπορεί γιατί στις 12 Οκτωβρίου 1990, ένας ψυχοπαθής (κυριολεκτικά) ονόματι Ντίτερ Κάουφμαν, τον άφησε ανάπηρο. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι ο Γερμανός πολιτικός έπαψε να κατέχει τα χαρίσματα που τον οδήγησαν στη Μπούντεσταγκ ήδη από το 1972 και στη συνέχεια στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας. Σημαίνει απλώς ότι κάποια πράγματα είναι θέμα τύχης και για τον Σόιμπλε δεν ήταν γραφτό να γίνει καγκελάριος.
Κάπως έτσι, καταδικάστηκε να μείνει σε όλη του την καριέρα το νούμερο δύο, ο δεύτερος˙ εκείνος που βρίσκεται μονίμως μία ανάσα μακριά, αλλά ποτέ εκεί. Ωστόσο κάνει εξαιρετική δουλειά. Συστηματικά διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, βεβαιώνει και αναιρεί, χλευάζει, στοχοποιεί και κατά το κοινώς λεγόμενο, ψεύδεται, τόσο για την χώρα του, όσο και για τις χώρες του Νότου:
«(…) Έχουμε πάντα στο μυαλό μας να μην οδηγηθούμε σε μια κοινοτικοποίηση ρίσκων. Βέβαια κάποτε όλοι πίστευαν ότι και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα οδηγούσε στην οικονομική πειθαρχία στην Ευρώπη. Επί χρόνια οι Νοτιοευρωπαίοι προσάρμοζαν το σύμφωνο, καταφέρνοντας να εξαιρούν συνεχώς δαπάνες από τα ελλείμματά τους. Στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο ο κίνδυνος θα ήταν να εφευρίσκουν οι χώρες κάθε τόσο νέους δημιουργικούς τρόπους για να αποσπούν χρήματα». Στα μούτρα σου Βόλφγκανγκ. Στα μούτρα σου.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
