Σκανταγιαρισμένοι στατήρες (καντάρια) και του ΕΓΩ τα μέτρα και σταθμά

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”38094″ img_size=”full”][vc_column_text]Γράφει ο Ηλίας Τζανέτος, Συνταξιούχος δάσκαλος

Θα σας ‘πω μια ιστορία και τις σκέψεις που μου φέρνει καθώς την ενθυμούμαι. Ακούστε τη και σεις και ίσως κάμετε τις ίδιες σκέψεις. Την ιστορία αυτή, που  ακολουθεί αμέσως παρακάτω ,μου την εδιηγείτο παραστατικά! ο μακαρίτης θείος μου Φώτης Μάντεσης, κάτοικος Καταρραχίου Πύργου.  Ήταν στην εποχή του, έλεγε, δύο αδέρφια και είχαν μεγάλο μαγαζί στον Πύργο. Αγόραζαν και πωλούσαν διάφορους καρπούς και προϊόντα.

Ήταν κοινωνικοί και θαρρετοί κι εκάνανε δουλειά πολύ στο μαγαζί. Αγόραζαν και πωλούσαν με κέρδος νόμιμο και παράνομο,(κρυφό).  Αυτοί οι πονηροί είχαν δύο στατήρες (καντάρια),για το ζύγισμα των προϊόντων, που αγόραζαν και πωλούσαν. Και τους δύο στατήρες τους είχαν σκανταγιαρισμένους (πειραγμένους)να μη ζυγίζουν σωστά το ζυγιζόμενο προϊόν, αλλά να το δείχνουν ή βαρύτερο ή ελαφρότερο. Το ένα καντάρι(στατήρα)το είχαν  μεταβάλει έτσι ώστε να δείχνει βαρύτερο το ζυγιζόμενο και το είχαν να ζυγίζουν τα πωλούμενα στους πελάτες είδη προϊόντων: καρπούς λάδι κ.λ.π. και το είχαν βαφτίσει, με κρυφή συνεννόησή τους τα δυο αδέρφια, «Πούλα».

Τον άλλο στατήρα τον είχαν μεταβάλει έτσι ώστε να δείχνει ελαφρότερο το ζυγιζόμενο   προϊόν ,που αγόραζαν και τον είχαν ονομάσει «Αγόρα». Όταν παρουσιαζόταν πελάτης να αγοράσει από το μαγαζί ή να πωλήσει σ’αυτό, πήγαινε στο μεγαλύτερο, που κανόνιζε τις τιμές και τις συμφωνίες. Εκείνος τότε  φώναζε δυνατά το όνομα του αδερφού  του, λέγοντάς του : φέρ’ την Αγόρα ρε! αν ήταν ν’ αγοράσουν, ή: φέρ’την Πούλα ρε ,αν ήταν να πωλήσουν.

Τα εντεταλμένα, για τον έλεγχο της αγοράς, όργανα της Πολιτείας, είχαν πάρει φαίνεται ειδικά χαπάκια αδράνειας και κάναν «στραβά μάτια» και έτσι τα δυο   αδέρφια κάνανε χρυσές δουλειές. Σκέφτομαι τώρα πως κάτι ανάλογο γίνεται και με τον κάθε άνθρωπο, στην πλειονότητα των ανθρώπων, όταν ζυγίζει-αξιολογεί τα δικά του πράγματα : δεξιότητες , ικανότητες, προσφορές κ.λπ.

Του ΕΓΩ τα μέτρα και  σταθμά δε ζυγίζουν λάθος μόνο τα πράγματα και τα αγαθά, αλλά και τις ικανότητες και δεξιότητες. Αν έχει κάποιος αλτικές ικανότητες το επιβεβαιώνει και εκτός Ρόδου. Το ΕΓΩ μας, μας πασάρει άλλο καντάρι-μετρητή   για την προσφορά τη δική μας και τις ικανότητές μας και άλλο καντάρι-μετρητή για τη μέτρηση της προσφοράς  και των ικανοτήτων των άλλων. Έτσι υπερεκτιμούμε τη δική μας προσφορά και τις δικές μας ικανότητες και σμικρύνουμε την προσφορά και τις ικανότητες των  άλλων. Και η ελέγχουσα συνείδηση (ο χωροφύλακας)τι κάνει; Έχει πάρει και αυτή το ηρεμιστικό-υπνωτικό χάπι, έχει χαλαρώσει και δεν αντενεργεί στο ισχυρό ΕΓΩ.

Αρκετοί άνθρωποι έχουν πάρει χαμπάρι το διαβολάκι που τους πασάρει την σκανταγιαρισμένη ζυγαριά και λένε: «πίσω μου σ’ έχω σατανά». Μα αυτό δεν συμβαίνει συχνά και μάλιστα αν αυτό κοντράρει σε κάποιας εξουσίας τα νερά.   Το ΕΓΩ ,αποκοιμίζοντας τη συνείδηση χρησιμοποιεί περισσότερο σκανταγιαρισμένα μέτρα και σταθμά όταν κρίνει τις πράξεις και την προσφορά προσφιλών προσώπων: παιδιών, συγγενών, φίλων, ομοϊδεατών κ.λ.π. Το  γονικό και κυρίως το μητρικό  φίλτρο  στέλνει  περίπατο  τη  συνείδηση και την αντικειμενική κρίση. Όλοι, νομίζω, ξέρουμε την ιστορία με « το σχολείο  των πουλιών» , από το διήγημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Η κουκουβάγια έκρινε το κουκουβαγόπλο ομορφότερο από το περδικόπλο. Η προκατάληψη,-από κακή κολοκυθιά ούτε κολοκυθολούλουδο-,είναι ένας άλλος παράγοντας, που μπορεί να επηρεάσει μια κρίση. Να έχουμε υπόψη μας τη λαϊκή φράση: «απ’ αγκάθι βγαίνει ρόδο κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι».  Για να αποκλεισθούν αρνητικοί παράγοντες μιας ορθής κρίσης, στέλνονται τα γραπτά των μαθητών κατά τις πανελλήνιες εξετάσεις, με σκεπασμένα τα ονόματά τους, από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη για βαθμολόγηση. Όταν κρίνομε μια πράξη ή προσφορά, δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από το ποιος την έκανε,(αν δηλ. είναι φίλος ή εχθρός, ομοϊδεάτης, σημαντικός, άσημος, καλός, κακός, προστατευόμενος ισχυρών κ.λπ.),αλλά να κρίνομε αυτή καθεαυτή την πράξη ή προσφορά με ευθυκρισία.

Πολίτες, κριτές, δικαστές, σύμπασα η κοινωνά και προπάντων η πολιτειακή ηγεσία, πρέπει να αντιστέκονται στον επηρεασμό των συνειδήσεών τους. Είναι εύκολο; Όχι. Αντιθέτως είναι δύσκολο και καθίσταται ολονέν δυσκολότερο, διότι τείνει να κατισχύσει στην κοινωνία η κλεψιά, η αργομισθία, η  ψευτιά, η ληστεία και   μάλιστα η έννομη κρατική (επιβολή άδικων φόρων για ανύπαρκτα εισοδήματα, λύτρα διατήρησης χωραφιών κ.λπ.) και είναι ανύπαρκτη η Δαμασίμβροτος Πολιτεία δηλ. η Πολιτεία που δαμάζει τους βροτούς δηλ. τα πάθη, τα βίτσια, τον ετσιθελισμό των πολιτών. Για να δαμάζει μια Πολιτεία τα πάθη των πολιτών της πρέπει πρωτίστως να έχει δαμάσει τα δικά της πάθη, τουτ’ έστιν οι κυβερνώντες τα δικά τους πάθη.

Για να περιορισθεί και ελαχιστοποιηθεί το φαινόμενο του επηρεασμού της συνείδησης χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από όλους και ύπαρξη Πολιτείας, όπως είπα πιο πάνω. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα γίνει. Έτσι, όπως η γη πορεύται  αενάως στο διάστημα με κεκλιμένον άξονα, το ίδιο και οι άνθρωποι θα πορεύονται στη ζωή με σκανταγιαρισμένες συνειδήσεις και θα συγκρούεται το ΕΓΩ του ενός με το ΕΓΩ του άλλου.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]