Σαν Κυριακή αλλοτινή…

Μια λιτή χωματένια αυλή τριγυρισμένη από παρτέρια γεμάτα τριανταφυλλιές. Στη γωνιά ένα πεζούλι στρωμένο με μαξιλάρες κι ένα τραπέζι σιμά. Πάνω μια καλαμωτή που στήθηκε την τελευταία ώρα να πολεμά τις πρώιμες θερμές ακτίνες του Απρίλη.

Έσμιξε η μικρή παρέα, κουβάλησε ο καθένας ότι μπορούσε για να στηθεί το κυριακάτικο υπαίθριο τραπέζι. Παραμονή Πρωτομαγιάς. Μπήκανε μπρος τα κάρβουνα, κάποιος ανέλαβε να αλατοπιπερώσει τους μεζέδες. Μια πράσινη σαλάτα με λαχανικά από το περβόλι μεγαλωμένα δίχως χημικά. Στήθηκε και μια πυροστιά για τις τηγανητές πατάτες αλλοιμένες με κίτρινο τυρί αδυναμία του Γιάννη.

Μοιράστηκαν στις πιατέλες οι νοστιμιές που έφεραν οι νοικοκυρές απ’ το σπίτι, κεράστηκε ο ροδίτης στα ποτήρια, κάθισαν στις καρέκλες και ξεκίνησε με αδημονία και ενθουσιασμό το φαγοπότι. Τσούγκρισαν τα ποτήρια και ευχήθηκαν άτυπα την έναρξη του θέρους. Άναψε η συζήτηση μια καλή κουβέντα για τους ψήστες σαν πλάκωσαν τα πρώτα κοψίδια, παινέματα στις νοικοκυρές για τα καλούδια, γεμίζανε και αδειάζανε τα πιάτα χωρίς σταματημό. Και τα παιδιά ευτυχισμένα να λούζονται στη λιακάδα και τη φύση με τ’ αρχέγονά τους τα παιχνίδια το χώμα και το νερό.

Σαν Κυριακή αλλοτινή. Τότε που δεν τις σπαταλούσαμε σε μια καρέκλα καφετέριας ακίνητοι και κυκλωμένοι από οθόνες, άλαλοι με συντροφιά το «έξυπνο» κινητό μας. Τότε που κάθε συνάντηση ήταν πραγματική γιορτή…