Σαββατοκύριακο στον Αγ. Ανδρέα…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”33813″ img_size=”full”][vc_column_text]Αν και φανατικός λάτρης της θάλασσας στη νεότητά μου, που τις μέρες της καλοκαιρινής σχόλης δεν έχανα ευκαιρία να θαλασσοδέρνομαι ώρες ατέλειωτες στη γαλανή της αγκαλιά, τα τελευταία χρόνια αποφεύγω τα κελεύσματά της.
Προτιμώ ν’ αράζω μεταξύ κρεβατοκάμαρας και βεράντας, να ξεκουράζομαι και να μουχλιάζω στον καναπέ. Τούτο το Σαββατοκύριακο όμως ενέδωσα στις επίμονες προσκλήσεις παλιού καλού φίλου που με κάλεσε στο εξοχικό του στο βουνό του Αγ. Ανδρέα να απολαύσουμε τα υπέροχα δειλινά του και να επιδοθούμε όπως άλλοτε σε μακρόσυρτες συζητήσεις κάτω από το φως των αστεριών, τη συνοδεία καλού κρασιού και πεντανόστιμων τοπικών φρούτων της εποχής.
Δέχθηκα για το χατίρι της παρέας και για τις αναμνήσεις που μου ξύπνησε η πρόσκληση. Φτάνοντας, αγνάντεψα από ψηλά τους λουόμενους να σχηματίζουν στίφη στην ακτή, να «ξεροψήνονται» αδιαμαρτύρητα στις καυτές ακτίνες του ήλιου και να βουτούν με χαρακτηριστική άνεση στο νερό, ένδειξη ότι απολάμβαναν το κολύμπι τους για πολλοστή φορά.
Τσαλαβούτησα κι εγώ με τα χίλια ζόρια στα ρηχά παίρνοντας το πρώτο «βάπτισμα» για φέτος. Ξεθαρρεύοντας αργότερα βρέθηκα να κάνω απλωτές στα ανοιχτά απολαμβάνοντας με τη σειρά μου τα γαλανά νερά του Ιονίου και να αναλογίζομαι τι έχανα όλον αυτό τον καιρό που μούχλιαζα στον καναπέ.
Το βράδυ απέφυγα με εύσχημο τρόπο το κουβεντολόι και παραδόθηκα νωρίς στη δροσερή αγκαλιά του Μορφέα. Ξύπνησα ανανεωμένος, απόλαυσα τον πρωινό καφέ αφουγκραζόμενος τη γαλήνη του τοπίου.
Τελικά έχουν τόσο δίκιο αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο τόπος μας είναι μαγευτικός.
Πράγματι ο παράδεισος είναι εδώ…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
