Σήμερα θα… χουζουρέψεις

Ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής και συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες. Όχι τόσο για να φοβάσαι το αναπόφευκτο, ωστόσο ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι πέρασε καιρός από τότε που προσπάθησες τελευταία φορά να μετρήσεις τα κεριά που σβήνεις πίσω σου.

Σε λίγο μπαίνει ο Νοέμβρης. Μήνας μεταβατικός. Ο τελευταίος του Φθινοπώρου, μπορεί και ο πρώτος του χειμώνα.

Οι κρίσεις ηλικίας, δεν σε άγγιξαν ποτέ, αυτά είναι για όσους έχουν χρόνο να παίζουν με τις λέξεις, την ώρα που η ζωή τριγύρω τρέχει.

Σήμερα, θα χουζουρέψεις. Καφές ελληνικός, βαρύς γλυκός, ένα κομμάτι σοκολάτα και τσιγαράκι, τυλιγμένη στη ζεστή κουβέρτα, χαμηλή μουσική και άσε το κρύο έξω να αντρειεύει.

Σήμερα, προτιμάς να ταξιδέψεις. Να κάνεις αυτή τη διαδρομή πίσω στα παιδικά χρόνια και την εφηβεία, να γελάσεις που κάποτε έκλαψες για πράγματα που διορθώνονταν, να συγχωρέσεις ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, να χαϊδέψεις την παιδική αθωότητα.

Και μετά να σταθείς για λίγο στη δεκαετία των είκοσι και των ονείρων της και να την νταντέψεις…

Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που λείπει, κάτι που δεν χόρτασες ποτέ, που δεν ξέρεις αν το είχες, αν το έχεις και δεν το εκτιμάς, αν το άφησες να φύγει ή αν ακόμα δεν το έχεις βρει…