Πώς γινόμαστε άθελά μας υπερπροστατευτικοί γονείς

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”45763″ img_size=”full”][vc_column_text]Τα υπεραγαπάμε, τα υπερλατρεύουμε, τα υπερφροντίζουμε, όμως μήπως ταυτόχρονα τα υπερπροστατεύουμε; Μέχρι και την τελευταία μας ανάσα, τα παιδιά μας θα είναι πάντα η ζωή μας, αλλά καλό θα είναι ν’ αποδεχτούμε ότι πρέπει να μάθουν από μικρά να στηρίζονται στον εαυτό και τις δυνάμεις τους, φυσικά πάντα με τη δική μας καθοδήγηση. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να καταλάβουμε αν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε μια φούσκα προστασίας;

Τους δίνουμε τα πάντα

Πολλοί θα διαφωνήσουν και θα πουν «Γιατί είναι κακό να δίνουμε στα παιδιά τα πάντα;» ή θα σκεφτούν «Εμείς δεν είχαμε την ίδια δυνατότητα όταν ήμαστε μικρά, ας το απολαύσουν εκείνα». Άλλοι θα σκεφτούν «Πώς αυτό σημαίνει ότι είμαστε υπερπροστατευτικοί απέναντί τους;». Η απάντηση είναι απλή: τους προσφέρουμε ό,τι ζητήσουν αλλά και πάλι τους τα δίνουμε «ελεγχόμενα». Δεν αφήνουμε περιθώρια να ψάξουν από μόνα τους, να αυτοσχεδιάσουν, να είναι αυθόρμητα, να πέσουν κάτω και να μάθουν. Τους τα δίνουμε όλα έτοιμα – από τα παιχνίδια που ζητάνε μέχρι το έτοιμο κομμένο φαγητό και την μπουκιά που τους βάζουμε στο στόμα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τα έχουμε κλεισμένα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό κόσμο.

Το παιχνίδι έχει αλλάξει

Όταν ήμαστε εμείς μικρά, το παιχνίδι έξω με τους φίλους, στο πάρκο ή στην αλάνα δίπλα στο σπίτι μας ήταν μια πραγματικότητα που θεωρούσαμε δεδομένη. Πλέον, τα παιδιά δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Σ’ αυτό φυσικά δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν γονιό γιατί φοβάται- οι καιροί έχουν αλλάξει και τα παιδιά δεν είναι πια τόσο ασφαλή όσο ήμαστε εμείς στην ηλικία τους. Μπορούμε, όμως, να τους δίνουμε κάποιες μικρές ελευθερίες, όποτε αυτό είναι δυνατό. Τα καλοκαίρια στο χωριό, για παράδειγμα, είναι μια καλή ευκαιρία να τους επιτρέψουμε κάποιες μικρές δόσεις ελεύθερου παιχνιδιού και ανεξαρτησίας.

Δεν ενθαρρύνουμε την ανεξαρτησία τους στην καθημερινότητά τους

Σκεφτείτε το για λίγο: εμείς σε ποια ηλικία ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε μόνοι μας στο σχολείο; Σίγουρα πολύ νωρίτερα απ’ τα δικά μας παιδιά. Όπως διευκρινίσαμε και παραπάνω, οι εποχές έχουν αλλάξει και είναι λογικό να είμαστε πιο επιφυλακτικοί σε σχέση με τους δικούς μας γονείς. Όμως τι καταφέρνουμε έτσι; Να κρατάμε τα μικρά μας ασφαλή, υπό τον έλεγχό μας, γνωρίζοντας ότι έχουν ένα κινητό, στο οποίο μπορούμε να τα εντοπίσουμε ακόμα και στο σχολείο; Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε αλλά κάποιες φορές θα πρέπει απλώς να καταλάβουμε ότι για να μεγαλώσουν πραγματικά τα παιδιά μας, θα πρέπει ν’ αποδεχτούμε ότι θ’ ανησυχήσουμε λίγο παραπάνω.

«Για όλα φταίνε οι άλλοι»

Ένα από τα μαθήματα που έχουμε χρέος να δώσουμε στα παιδιά μας είναι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν σε σχέση με την ηλικία τους. Όταν, όμως, τρέχουμε στον δάσκαλο να του ζητήσουμε εξηγήσεις γιατί έβαλε στο μικρό μας ένα σκέτο «Καλά» στο διαγώνισμα της έκθεσης, δίνουμε στο παιδί την εσφαλμένη αντίληψη ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει, ότι πάντα κάποιος άλλος έχει την ευθύνη.  Όσο είναι μικρά, μπορεί εμείς πάντα να τα καλύπτουμε (κακώς φυσικά!), όμως τι θα γίνει όταν φτάσουν 18 ετών και σπουδάσουν μακριά απ’ το σπίτι; Θα μετακομίσουμε μαζί τους ή θα κυνηγάμε τον καθηγητή που τους «έκοψε» στο εαρινό εξάμηνο; Είναι σημαντικό να τους μάθουμε ότι πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν από μικρή ηλικία- όχι μόνο για εκείνα αλλά και για να είμαστε κι εμείς ως γονείς σίγουροι ότι θα γίνουν σωστοί ενήλικες και δεν θα «φορτώνουν» σε άλλους τα λάθη τους ή τα βάρη που πρέπει οι ίδιοι να κρατήσουν.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]