Που είσαι Θανάση;

Στα ίδια μέρη…

Συζητώντας κάποτε με έναν γιατρό, αρχίσαμε να μιλάμε για το φαινόμενο «Θανάσης Βέγγος». Θαρρείς πως είχε εισβάλλει στην κατά τα άλλα άσχετη κουβέντα μας όπως συνήθιζε να εισβάλλει στις ταινίες του. Συμπτωματικά, ωστόσο, ήταν η χρονιά που είχε αποβιώσει (3 Μαϊου 2011) και συνεπώς οι μνήμες από τον χαμό ενός εκ των πιο αγαπητών ηθοποιών του τόπου ήταν ακόμη νωπές. Λίγα πρόσωπα έχουν αγαπηθεί όπως ο Βέγγος. Βέβαια ο Βέγγος που αγάπησε ο κόσμος και θα έχει πάντα στην καρδιά του είναι ο αεικίνητος Βέγγος˙ αυτός που όλη την ώρα τρέχει και δεν φτάνει, που δεν προλαβαίνει, που ψάχνει πάντα να βρει τη λύση, που υπερασπίζεται με παρρησία το σωστό και το δίκαιο, που δεν χάνει ποτέ το χιούμορ του ούτε το κουράγιο του.

Αυτός είναι ο Βέγγος της μέσης περιόδου ο οποίος επικράτησε στην κοινή αντίληψη. Όμως υπάρχει ακόμη ο Βέγγος της πρώιμης περιόδου, που λάμπει σαν ακατέργαστο διαμάντι όπου εμφανίζεται και φυσικά ο Βέγγος της ύστερης περιόδου, που δείχνει μελαγχολικός, μετρημένος και βαρύς από τα χρόνια και τη ζωή, αλλά πάντοτε εξαιρετικός μπροστά στην κάμερα. Ο γιατρός τον είχε δει δύο-τρεις φορές από κοντά και όταν τον ρώτησα πώς του φαινόταν σαν άνθρωπος, επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν. Μου μίλησε για έναν Βέγγο που είχε μεν αυτή τη διαρκή κίνηση και κατά κάποιον τρόπο την αναστάτωση, αλλά ταυτόχρονα διέκρινες μία θλίψη στο βλέμμα του.

Μπορεί να ήταν πάντα έτσι και να έκανε όλες αυτές τις ταινίες γέλιου, όπως ο ίδιος τις είχε προσδιορίσει, ακριβώς επειδή δεν ήθελε να είναι λυπημένος και δεν ήθελε και οι άλλοι να λυπούνται μαζί του. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα επαληθευτεί ξανά η θεωρία που θέλει τους μεγαλύτερους κωμικούς να πάσχουν περισσότερο σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους για τα κακά του κόσμου τούτου. Ίσως γι’ αυτό προσπαθούν τόσο πολύ να τον αλλάξουν και η αλήθεια είναι ότι από το μετερίζι του ο Βέγγος το πάλεψε όσο κανείς.