Στα παλιά περιοδικά υπήρχαν κάποιες γελοιογραφίες με την ένδειξη «χωρίς λόγια». Το σκίτσο δηλαδή «μιλούσε» από μόνο του.

Στην πολιτική που… δεν γελοιογραφεί, αλλά είναι μόνιμος τροφοδότης της γελοιογραφίας, συνηθίζεται με πολλά λόγια να μην λες τίποτα ή στην καλύτερη να «καμουφλάρεις» την αλήθεια.

«Έκλεισαν με θόρυβο την πόρτα της προανακριτικής για να ανοίξουν το παράθυρο της παραγραφής».

Σχόλιο κοινοβουλευτικού στελέχους που τυγχάνει και έμπειρος νομικός που αποτυπώνει τις απώτερες επιδιώξεις πίσω από τον τορπιλισμό της επιτροπής για τη Novartis.

Ημερολόγιο ενός αθέατου Φλεβάρη. Οι συγγενείς πήγαν στο «μνημόσυνο» από υποχρέωση και συναγωνίζονται σε κορόνες για το πώς… κατέληξε ο ασθενής.

Λόγια πλήξης, άγνωστης λήξης, χωρίς σημάδια θλίψης…