Πικρή δικαίωση
Όταν χρόνια αρθρογραφείς και υποστηρίζεις ότι αυτός ο τόπος έχει εγκαταλειφθεί και μαραζώνει, χωρίς ούτε ένα έργο υποδομής τέτοιο που να μπορεί να βάλει φρένο στο κατήφορο, χωρίς καμία προσπάθεια αξιοποίησης των αγαθών που η φύση και η ιστορία του χάρισε πλουσιοπάροχα, ξεχασμένος μόνιμα, όταν μοιράζεται η πίτα λες και κάποιο κακόβουλο μαγικό χέρι τον εξαφανίζει από τον χάρτη, και έρχονται τα πιο επίσημα χείλη- του ίδιου του Πρωθυπουργού της χώρας- να αναγνωρίσουν ότι «τούτη η πλευρά της χώρας είναι η πιο αδικημένη» αισθάνεσαι μια δικαίωση.
Μόνο που η δικαίωση αυτή είναι πικρή.
Πολύ πικρή.
