Περιβαλλοντική Δράση Ηλείας: Oι αρχαίοι Έλληνες και το νερό
Άρθρο της ΠΕ.Δ.Η. βασισμένο σε ομιλίες του συνεδρίου «Άχρονη Ελλάδα»
Αγαπητοί αναγνώστες της έγκριτης εφημερίδας «Πρωινή», με το σημερινό μας 3ο κατά σειρά άρθρο ολοκληρώνουμε το αφιέρωμά μας στους Αρχαίους Έλληνες και τη σχέση τους με το Φυσικό Περιβάλλον, που βασίστηκε στις ομιλίες ελλήνων και ξένων επιστημόνων που παρακολουθήσαμε χάρη στο συνέδριο «Άχρονη Ελλάδα» που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Ολυμπία.
Επ’ευκαιρία να σας ανακοινώσουμε ότι την ερχόμενη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου έχουμε τη γενική μας συνέλευση, από ώρα 5.00 το απόγευμα στη μικρή αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου της Περιφερειακής Ενότητας Ηλείας και σας περιμένουμε.
Η έννοια του ιερού που λείπει σήμερα
Όπως είχαμε ισχυριστεί και στα δύο προηγούμενα άρθρα μας, με βάση όσα αποκομίσαμε από τις εισηγήσεις διακεκριμένων καθηγητών του εν λόγω συνεδρίου, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στα φυσικά στοιχεία, σεβασμό που πήγαζε απ’ τη νοοτροπία τους ότι η φύση είναι το θεϊκό στοιχείο. Έτσι, χωρίς να είναι τότε ορατός κανένας κίνδυνος ακόμα γι’ αυτήν, όπως συμβαίνει σήμερα, φέρονταν με σύνεση κι εγκράτεια στη χλωρίδα, την πανίδα και το νερό, συμπεριφορά που επιβαλλόταν και από πρακτικούς λόγους, όπως θα δούμε στο παράδειγμα του Λεωνιδαίου στην Ιερή Άλτη Ολυμπίας, που ακολουθεί:
Σύμφωνα με την καθηγήτρια μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κα Ευσταθία Βαλιάντζα, στο Λεωνιδαίο για το οποίο έκανε κοπιαστική έρευνα, δεν ισχύει αυτό που αναγράφει η μέχρι και σήμερα αναρτημένη πινακίδα, ότι δηλαδή ότι τα απομεινάρια κατασκευών που βλέπει ο επισκέπτης στον προαύλιο χώρο είναι από ένα διακοσμητικό πίδακα (συντριβάνι). Κατά την ερευνήτρια, πρόκειται για σύστημα επεξεργασίας των επιφανειακών υδάτων του Κλαδέου ποταμού για τις ανάγκες του Λεωνιδαίου, που ως γνωστόν ήταν το ξενοδοχειακό συγκρότημα του χώρου. Η εμπεριστατωμένη και με πλήθος εικόνων ομιλία της, οδηγούσε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν (μεριμνούσαν όπως θα έλεγαν οι ίδιοι) για την προστασία του ύδατος ως φυσικού πόρου. Από καθαρά πρακτικούς (λιγότερος κόπος) αλλά και από θρησκευτικούς λόγους σέβονταν το υγρό στοιχείο αποδεδειγμένα, μιας και η καθηγήτρια αναφέρθηκε και σε δύο ακόμη παραδείγματα: Το σύστημα συλλογής – αποθήκευσης – επεξεργασίας και διανομής ομβρίων υδάτων στον οικισμό της Δήλου και στα ανάκτορα της Κνωσού.
Το ζητούμενο τώρα, και δυστυχώς στην Ελλάδα είναι το αυτονόητο, είναι η αλλαγή της πινακίδας μπροστά από το Λεωνιδαίο που το τέρας της γραφειοκρατίας (απ’ ό,τι μάθαμε κατά τη διάρκεια των ερωτήσεων) δεν την έχει καταστήσει δυνατή έως σήμερα.
Ευχαριστούμε εσάς για την προσοχή σας και τον εκδότη για τη φιλοξενία.
