Περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Δικά μας είναι αυτά, των δημοσιογράφων, οικογενειακά. Ενημερώνουμε το κοινό, τον αναγνώστη, τον τηλεθεατή, τον ακροατή του ραδιοφώνου και- ως επιβάλλεται- αφήνουμε σ’ αυτόν την ευθύνη να κρίνει, αν τον ενημερώνουμε επαρκώς ή πλημμελώς, αντικειμενικά ή με προκατάληψη, εάν τον διαφωτίζουμε ή τον παραπληροφορούμε.

Όμως εμείς οι «επαγγελματίες της πληροφόρησης» έστω κάποιοι από εμάς, σπάνια αποδεχόμαστε ευθύνη λάθους και σπανιότατα παραδεχόμαστε ότι ενημερώνουμε καθ’ υποβολήν, άρα ψευδόμαστε με επίγνωση του ψεύδους. Θα μου πείτε τώρα, «τι ψάχνεις να βρεις» εδώ συμβαίνουν τόσα στις μέρες μας, στο χώρο του τύπου και συ γυρεύεις ψύλλο στ’ άχυρα.

Όμως δυστυχώς για κάποιους που νομίζουν ότι μπορούν να σεργιανούν σε τούτα τα χωράφια αβρόχοις ποσί η περίπτωση μας έχει μια μικρή ιδιαιτερότητα. Τούτος ο τόπος είναι πολύ μικρός και το αποτύπωμα του καθενός είναι εύκολα ανιχνεύσιμο. Και όσο κοντή κι αν είναι η μνήμη, η «ιστορία» του καθενός, παραμένει ευανάγνωστη.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το διάβα της «Πρωινής». Και κάθε προσπάθεια τινών να στήσουν μνημεία αμνησίας σε βάρος της, πέφτει- δυστυχώς γι’ αυτούς- στο κενό.

Δεν διεκδικήσαμε ποτέ το αλάθητο. Αντίθετα είχαμε και έχουμε το θάρρος να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να ζητάμε γι’ αυτά συγνώμη. Και ίσως αυτό είναι εκείνο που μας καταξιώνει στα μάτια και την συνείδηση των αναγνωστών μας. Άλλωστε- επειδή όπως προανέφερα ο τόπος μας είναι μικρός- αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι είναι οι μόνοι εργοδότες μας…

(Αυτά με αφορμή σχόλια που ταξίδεψαν πρόσφατα στα ερτζιανά για να μας επιπλήξουν).

Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]