Περί «γνωστικής ασυμφωνίας» ή όσα δεν φτάνει η αλεπού…

Τον μύθο του Αισώπου με την αλεπού και τα σταφύλια που επειδή δεν τα έφτανε, έπεισε τον εαυτό της πως είναι αγουρίδες που δεν τρώγονται, τον ξέρετε.

Εξ’ ου και η λαϊκή παροιμία που θέλει όσα δεν φτάνει η αλεπού να τα κάνει κρεμαστάρια.

Αυτό που πιθανόν δεν γνωρίζετε είναι ότι οι σημερινοί επαΐοντες, για την εν λόγω κατάσταση της αλεπούς, έχουν «ανακαλύψει» τη θεωρία της «γνωστικής ασυμφωνίας». Σημαίνει περίπου, πως ενώ γνωρίζω την αλήθεια, λόγω δυσκολιών, την αγνοώ και ζω το παραμύθι μου κάνοντας την επιθυμία πραγματικότητα.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι σε μια τέτοια συνθήκη «γνωστικής ασυμφωνίας» ζει τα τελευταία χρόνια ο πολιτικός μας κόσμος.

Ή τουλάχιστον όσοι ανέλαβαν στα χρόνια της κρίσης τη διακυβέρνηση της χώρας.

Παρότι γνωρίζουν πολύ καλά την οδυνηρή κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνία- και για την οποία είναι ηθικοί αυτουργοί- επειδή αδυνατούν να παραδεχθούν και να ομολογήσουν την αλήθεια και επειδή αυτό θα τους καθιστούσε λίγο έως πολύ «αυτόχειρες» φτιάχνουν το δικό τους παραμύθι, και αφού πρώτα το πιστέψουν οι ίδιοι, μετά το σερβίρουν στο λαό.

Για αυτό τους ακούμε, συχνά- πυκνά να ομνύονται σε υποσχέσεις που πολύ γρήγορα έρχεται η σκληρή πραγματικότητα να τις διαψεύσει. Θα αναφέρω δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις «γνωστικής ασυμφωνίας» που ακούμε τον τελευταίο καιρό από τα χείλη του πρωθυπουργού της χώρας και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ο μεν πρώτος επιμένει ότι θα κλείσει την αξιολόγηση χωρίς να χρειαστεί να πάρει «ούτε ένα ευρώ» νέα επώδυνα μέτρα, ο δε άλλος ότι αρκεί η αλλαγή στη διακυβέρνηση για να λυθούν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα της χώρας.

Και μη νομίζετε ότι δεν πιστεύουν οι ίδιοι όλα αυτά που μας σερβίρουν.

Απλά στην περίπτωση τους, ισχύει το «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»…