Στα ίδια μέρη…
Στις 3 Οκτωβρίου 2001 ο Κώστας Χατζηχρήστος, ένας από τους πιο χαρισματικούς και δοξασμένους ηθοποιούς της χρυσής γενιάς του ελληνικού κινηματογράφου, έφευγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω του περί τις διακόσιες ταινίες και την ανάμνηση απερίγραπτων επιθεωρήσεων στους χιλιάδες θεατές που τις είχαν παρακολουθήσει.\ Και όπως οι περισσότεροι, εξίσου σπουδαίοι συνάδελφοί του, πέθανε άρρωστος, φτωχός και εγκαταλελειμμένος. Ο μεγάλος Χατζηχρήστος πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του φιλοξενούμενος σε ένα ξενοδοχείο. Ήταν τέτοια η οικονομική του εξαθλίωση που δεν είχε ούτε σπίτι να μείνει.
Η μεγάλη κατηφόρα είχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, όταν είχε χάσει την τέταρτη γυναίκα του, την Ελένη Πανταζή, μόλις στα 42 της χρόνια. Την ίδια εποχή είχε χάσει ακόμη το θέατρο και την υγειά του. Οι τίτλοι τέλους έπεφταν αλλά ο Χατζηχρήστος συνέχιζε να ζει πνίγοντας τον καημό του στο ποτό, μέχρι να τον λυγίσει οριστικά ο καρκίνος.
Επίτηδες στέκομαι δυσανάλογα στο τέλος του γιατί οι επόμενες κυρίως γενιές, δεν συνειδητοποιήσαν ποτέ πόσο τραγική ή τέλος πάντων κατάφορα άδικη, ήταν η κατάληξη αυτών των ανθρώπων οι οποίοι προσέφεραν πάρα πολλά και πήραν ελάχιστα. Ο Χατζηχρήστος είχε να το λέει ότι ο κόσμος ψυχαγωγούνταν εδώ και δεκαετίες με τις ταινίες του αλλά ο ίδιος δεν εισέπραττε ποτέ ούτε πενηνταράκι.
Άλλοι τα κονόμαγαν με την τέχνη του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε μνημειώδης γλεντζές, φοβερός γυναικάς και πάνω από όλα ανοιχτοχέρης. «Να πληρώσεις σε τραπέζι του Χατζηχρήστου; Αδιανόητο. Δεν θα σου ξαναμιλούσε ποτέ», έχει πει για τον μεγάλο κωμικό η Βάσια Τριφύλλη. Έκανε βέβαια και λάθος επιλογές που τον κατέστρεψαν οικονομικά αλλά καλώς ή κακώς, ο Χατζηχρήστος δεν τα υπολόγιζε αυτά.
Ήταν άνθρωπος των ρίσκων και φυσικά ήταν το σπάνιο εκείνο είδος του καλλιτέχνη ο οποίος αυτοσχεδίαζε σε τόσο μεγάλο βαθμό, που το ίδιο νούμερο γινόταν μέρα με τη μέρα τελείως διαφορετικό. Αυτό θαυμάζουμε ακόμη όλοι παρακολουθώντας με θαυμασμό τον Ζήκο, τον Ηλία του 16ου και τόσους άλλους αξιομνημόνευτους ρόλους, λησμονώντας ότι κάπου εκεί πίσω, κρύβεται ο Χατζηχρήστος.
