Ο σκοπός είναι που αγιάζει τα μέσα

Ο μεγαλύτερος παραμυθάς της αρχαιότητας ήταν ο Αίσωπος, ένας δούλος που διατύπωσε με σατυρικό ύφος μύθους που είχαν συμβολικό χαρακτήρα. Οι μύθοι του, ήταν σύντομες ιστορίες με ζώα που μιλούσαν και ενεργούσαν σαν άνθρωποι και κατέληγαν πάντα σε ένα ηθικό δίδαγμα.

Φαίνεται ότι δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, πολλοί είναι εκείνοι που εζήλεψαν τον οίστρο του. Μόνο που οι σημερινοί παραμυθάδες δεν είναι «δούλοι». Ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοιοι, ουδεμία τύχη θα είχαν να γοητεύσουν το κοινό. Οι σύγχρονοι ζηλωτές του Αισώπου είναι συνήθως γόνοι επώνυμων οικογενειών.

Δεν είναι όμως αυτή, η μόνη και ουσιαστική τους διαφορά. Οι μύθοι του Αίσωπου είχαν αντικειμενικό στόχο, τη διδαχή. Να αναδείξουν το σωστό από το λάθος. Να καυτηριάσουν ιδιοτελείς συμπεριφορές και να εκθειάσουν εκείνες που αποσκοπούσαν στο κοινό καλό.

Αντίθετα, οι παραμυθάδες του καιρού μας για το μόνο που νοιάζονται είναι πως θα παραπλανήσουν. Πως θα παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο. Πως θα πείσουν ότι μοναδικό τους μέλημα είναι η ευημερία των πολλών. Όμως οι σύγχρονοι λαοπλάνοι για το μόνο που πραγματικά ενδιαφέρονται είναι να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους οφίτσια. Χωρίς καμία αιδώ και αναστολές. Γι’ αυτούς, μία είναι η «ηθική αρχή».

Ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Όλα τα άλλα, αφορούν τους λούζερς.