Τους παλιούς ένδοξους «βασιλικούς καιρούς» ένας από τους πολλούς Λουδοβίκους της Γαλλίας, πλήττοντας θανάσιμα στη μονότονη ζωή των Ηλυσίων Πεδίων, κάλεσε τον γελωτοποιό του και του ζήτησε να εξακοντίσει εναντίον του, το πιο χοντροκομμένο και αισχρό πείραγμα και να το καλύψει στη συνέχεια, επινοώντας μια ακόμη προσβλητικότερη δικαιολογία, επί ποινή αποκεφαλισμού.

Έστυψε την γκλάβα του ο ατυχής μελλοθάνατος προκειμένου να τη σώσει, και κατά το σούρουπο, όταν ο Άναξ απολάβανε τι αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος στα δώματα του ανακτόρου παρέα με τον συρφετό των αυλικών του, τον πλησίασε και άρχισε να του χαϊδεύει τους γλουτούς τρυφερά και παρατεταμένα.

Σάστισε ο ηγεμόνας για την πρωτοφανή απρέπεια, «πως τολμάς αναιδέστατε» τον κατακεραύνωσε για να πάρει την απάντηση «Συγνώμη αφέντη σε πέρασα για τη βασίλισσα».

Ξεκαρδίστηκε ο μονάρχης με την ευρηματικότητα του γελωτοποιού του, γλίτωσε ο τελευταίος τον αποκεφαλισμό.

Που τέτοιες «μεγαλοψυχίες» στα σημερινά κομματικά ανάκτορα. Το παραμικρό ψήγμα κριτικής εκλαμβάνεται ως εχθρική πράξη. Άσε που θεωρούν τη σάτιρα έγκλημα καθοσιώσεως. Φυσικά η αυτοκριτική αποτελεί άγνωστη λέξη. Διόλου περίεργο αφού οι σημερινοί ταγοί είναι εντελώς γυμνοί ή τουλάχιστον πλημμελώς ενδεδυμένοι.

Περιττό να μιλήσουμε για την διαφορετική (αιρετική) άποψη. Αυτή οδηγεί αυτόματα στην καρατόμηση…